Δευτέρα 29 Μαρτίου 2021

Ακαθόριστο βλέμμα

 








Κάπου έξω θαρρείς.

Αφημένο το βλέμμα.

Σ' εστιασμό ακαθόριστο.

'Έτσι θαρρείς!

Όμως μέσα θωρεί.

Βαθιά μέσα.

Τα ανεξίτηλα εντυπώματα,

στιγμών και χρόνων.

Κυριακή 21 Μαρτίου 2021

Αναμνήσεις











Κράτα τες, φύλαξ' τες καλά,
όλες τις αναμνήσεις.
Στη λήθη δώρο ακριβό,
καμιά τους μην αφήσεις.

Γιατί είν' όλες τους ακριβά
της ζήσης σου κεντίδια
Κι απ' όλες τις κατοπινές,
καμιά δεν είναι ίδια.

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

Νέον έτος

 











Η προσδοκία του και μόνο

φαντάζει ούριο αγέρι.

Άντε, ας ανοίξουμε πανιά.

Ίσως ετούτο το ταξίδι,

ό,τι ποθούμε, μας το φέρει.


Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2020

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Όλα σε θυμίζουν



ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣ
Πρώτο μέρος

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Καλό ταξίδι, φίλε μου

(Στη μνήμη του φίλου μου,Νίκου Δήμου)

Ήταν Πέμπτη απόγευμα και το σχολειό σχολάει.
Γυρίζει το κεφάλι του τον Κόζιακα κοιτάει.
Τον τόπο του έχει στο μυαλό, ετοιμάζεται να  πάει.
Στη Διάβα  την  πανέμορφη ,που πάντα αποζητάει.
Πάει βρίσκει τους γέρους του, όπως το συνηθίζει.
Πιάνεται με μικροδουλειές και όλες τις φροντίζει
Μα η μέρα φεύγει γρήγορα, το φέγγος λιγοστεύει
κι αυτός είναι σαν το πουλί π’ όλο μεταναστεύει.
Περνά ξανά από τους γονείς, τους αποχαιρετάει.
Επιστροφή στα Τρίκαλα, στο σπίτι του γυρνάει.
Όμως θέλεις η κούραση, θες η πολλή η σκέψη
Του βάρυναν πολύ το  νου κι είπε να γαληνέψει.
Στην κλίνη του έγειρε απαλά, τα μάτια του τα κλείνει.
Να έρθει ο ύπνος να τον βρει κι ως το πρωί να μείνει.

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Πάμε όπως παλιά

Φταίει το ένα.
Φταίει το άλλο.
Μες στην κρίση αυτή
ποιος μπορεί να χαρεί.
Φταίει αυτό;
Φταίει η ώρα;
Το ότι φτώχυνε η χώρα
ή τ΄αδιέξοδο "τώρα";

Και συ μόνη σου εκεί.
Ένα σκέτο γιατί.
Δε γελάς όπως πριν,
πλέον λάτρης του "μην".
Και συ αδύναμο φως.
ένας γρίφος σωστός.
Ψάχνεις λόγο να βρεις
στη σιωπή να χαθείς.

Μα  τι θέλεις δε λες
μόνο αδιάκοπα κλαις.
Κι εγώ αλήθεια δεν ξέρω
πώς τη λύση να φέρω.
Μα τι θέλεις δε λες
κι ενώ ξέρω δε φταις
προσπαθώ να σου πω
πως δε φταίω ούτε εγώ.

Πάμε  πάλι μαζί
πάμε πάλι εκεί
σε ταξίδι που φέρει
στης αγάπης τα μέρη.
Πάμε όπως παλιά
σε ξανθή ακρογιαλιά.
Το ταξίδι μας  μίλια
και τα όνειρα χίλια.

Τρίκαλα 19-2-2014


Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Ο Άσωτος

Πώς τα 'φερε έτσι η ζωή
τα πάνω κάτω
κι από την κορυφή
έπιασα πάτο.

Πως τα 'φερε έτσι η ζωή
κι η μαύρη μοίρα
και του κατήφορου
το δρόμο πήρα.

Όλοι οι φίλοι μου
παιδιά ένα κι ένα       R
μακριά σταθήκανε
ξένοι για μένα.

Μόνο εσύ
που με αγάπησες
πήρες το χέρι μου
και μου το κράτησες.

Μόνο εσύ
σα βράχος στάθηκες
σε ώρες δύσκολες
μου παραστάθηκες.

Τρίκαλα  16-2-2014

Δοκιμασία

Πέρασε!
Σύννεφο ήταν και πέρασε.
Πλάνη, που μας ξεγέλασε.

Τέλειωσε!
Εφιάλτης,που τέλειωσε.
Χιόνι απρόσμενο μα έλιωσε.

Γύρισε!
Χελιδόνι,που γύρισε.
Η χαρά μας πλημμύρισε.

Κράτα με!
Αγκάλιασέ με και κράτα με.
μ'όλο το είναι σου αγάπα με.

Και ποτέ!
Μην αφήσουμε να 'ρθουν ξανά
αφορμές απ' το πουθενά.

Τρίκαλα  

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Της Φαντασίας τα φτερά

Κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω.
Βλέπω έναν κόσμο μαγικό.
Πανέμορφο,σοφά πλασμένο.
Αξιοθαύμαστο,ονειρικό.

Με δυνατά φτερά πετώ.
Φεύγω σε τόπο μακρινό.
Η φαντασία μου μακριά με πάει
από το σήμερα που ζω.

Η φαντασία μου  με ταξιδεύει
σε χώρο και σε χρόνο που ποθώ.
Χωρίς φραγμούς κι απαγορεύσεις
δρόμους άλλης ζωής ακολουθώ.

΄Ομως τα μάτια σαν ανοίξω
πρέπει και να προσαρμοστώ.
Καλό είν' ετούτο το ταξίδι
μα έχει πάντα γυρισμό.

Και όσα αφήκα πριν "πετάξω"
με περιμένουν τελικά.
Στου κόσμου την ωμή αλήθεια
να πορευτώ καρτερικά.

Τρίκαλα
(Το ποίημα γεννήθηκε από  μαθητές μου και μένα
 σε μια τάξη του δημοτικού σχολείου Φλαμουλίου(15 Τρικάλων)
 σε μια προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε το θέμα "ποίηση")

Του μάγου το καπέλο

Μες στο καπέλο του τα είχε όλα.
Ν' αλλάξει ήθελε τον κόσμο όλο.
Χάριζε απλόχερα  δώρα ωραία.
Και τι δεν είχε στο καπέλο,αλήθεια!
Της θέλησης το δώρο πάνω πάνω.
'Ονειρα παιδικά χρωματισμένα.
Της ευτυχίας το χρυσό ραβδάκι.
Το χρυσοκίτρινο το φως του ήλιου.
Το πλουμιστό της ομορφιάς  φουστάνι.
Και φυσικά και της νεότητας το φίλτρο,
που οι γεροντότεροι πολύ  ποθούσαν.
Όλα τα είχε το καπέλο  του, βεβαίως!
Κι όπως τα χάριζε χωρίς διακρίσεις
ο κόσμος μας γινόταν πιο ωραίος.

Τρίκαλα
(Το ποίημα γεννήθηκε από  μαθητές μου και μένα
 σε μια τάξη του δημοτικού σχολείου Φλαμουλίου(15 Τρικάλων)
 σε μια προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε το θέμα "ποίηση")

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Στέλιος Βάσκος

(Αφιερωμένο στον ολυμπιονίκη ,βαλκανιονίκη, Έλληνα ποδηλάτη υπεραθλητή,τον υπέροχο συντοπίτη μας, Στέλιο Βάσκο, που μας έκανε τόσο μα τόσο περήφανους!)

Αυτός τροχούς,οι άλλοι μπάλα.
Παιδί κι αυτός,παιδιά και τ' άλλα.
Φτωχά παιδιά,μ' όνειρα πλούσια.
Η ζωή της πόλης γι αυτά ανούσια.

Οι γειτονιές αχολογούσαν.
Άνθρωποι απλοί χαμογελούσαν.
Ζωή απλή μα τόσο ωραία!
Τόσα παιδιά σε μια παρέα.

Και να εκεί,μες στην παρέα,
κάποιος που κάνει νούμερα ωραία.
Μ' ένα ποδήλατο και με μεράκι,
πετάει ζυγίζεται,σαν το γεράκι.

Ακροβατεί σε δύο ρόδες.
Σούζες, τινάγματα, καινούριες μόδες.
Γρήγορα νιώσαμε πως ξεχωρίζει
και πως την μοίρα του αυτός ορίζει.

Κι ένα πρωί το δρόμο παίρνει,
που ακολουθώντας τον σ' Αθήνα φέρνει.
Έχει  αδερφή 'κει παντρεμένη
κι είπε να πάει να δει πού μένει.

Μ' ένα ποδήλατο φτάνει όπου θέλει
μα ούτε φαντάζεται το τι του μέλλει.
Εκεί είχε η ΑΕΚ ποδηλασία
με ικανότατους στην ηγεσία.

Κάποιος τους είπε για το συμβάν
κι απορημένοι να δούνε παν.
Βλέπουν τον νέο.Χειροκροτούν.
Κάνουν τ' αδύνατα και τον κρατούν.

Κι έτσι ο νέος, ο τόσο απλός
έγινε γρήγορα πολύ γνωστός.
΄Ερχονται οι νίκες με τη σειρά
και μας χαρίζουνε τόση χαρά.

Χαρά μαζί και περηφάνια.
Θαρρείς μας έβγαλε απ'την αφάνεια.
΄Ενα ποδήλατο κι ένα παιδί
άνοιξαν δρόμο μες στη ζωή.

Αυτό το δίδαγμα ο Στέλιος δίνει,
Που πρέπει σ'όλους καλά να μείνει.
Πώς ό,τι κάνεις αν το αγαπάς,
τότε αναμφίβολα ψηλά θα πας.

Στέλιο, περήφανους μας έχεις κάνει.
Τόσο που άνθρωπος στο νου δε βάνει.
Κι αυτή η πράξη απόψε εδώ,
είν' το μεγάλο μας ευχαριστώ.

Τρίκαλα (Καρυές) 1-7-2010


Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Το πιο γλυκό τραγούδι

Το πιο γλυκό τραγούδι
απόψε θα το πω.
Σ' ένα παλιό μπουζούκι
θα ξομολογηθώ.

Κι αρχίζω  να του λέω
το βασανάκι μου,
με νότες να μιλήσει
για το μεράκι μου.

Είμαι ερωτευμένος
με μία γόησσα
κι όλα τα φιλαράκια
απόψε αγνόησα.             R
Είμαι ερωτευμένος
και νιώθω αλλιώτικα
και φέρνομαι λιγάκι
Κολωνακιώτικα.

Με μπέρδεψε η αγάπη
με τα καμώματα
κι αισθάνεται η καρδιά μου
αναστατώματα.

Το πιο γλυκό τραγούδι
για κείνη π' αγαπώ,
Βόηθα με μπουζουκάκι
όμορφα να το πω.

Τρίκαλα 23-1-2014

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Γλυκιές αναμνήσεις

Δε χάνονται ποτέ!

Κι ας μακραίνουν οι αποστάσεις.
Κι ας αλαργεύουν τα βήματα.
Παραμένουν ζεστές!
Και ας γίνει πιο βόρεια η ρότα τους.
Κι ας ιππεύουν υγρές ηλιαχτίδες.
Αξεθώριαστες!
Κι ας φοριούνται για χρόνια αδιάκοπα.
Κι ας τις δέρνει ανελέητα η λήθη.
Πάντα εκεί!Ζωντανές!
Μ' ιδιαίτερη τέχνη υφασμένες.
Στης ζωής σου το υφάδι χωμένες.
Χρονοστιγμές!
Φτιαγμένες από σένα για σένα.
Με άλλους και σένα.
Από άλλους για σένα.
Μην ξεχνάς!
Όταν λεύτερο χρόνο θα έχεις,
να τις φέρνεις στο νου σου συχνά.
Πάντα φρέσκιες αν θες να τις έχεις.

Τρίκαλα 20-1-2014

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Καλό ταξίδι

Τον τελευταίο τον καιρό το έχεις λες ανάγκη
ένα ταξίδι , μόνη σου, στην Άπω Ανατολή.
Μάζευτα βρε παιδάκι μου και πήγαινε επιτέλους.
Η γκρίνια σου η ατέλειωτη μου τρώει τη ζωή.

Μου λες ότι σε κούρασε η συμπεριφορά μου.
Σε κούρασε κι η σκέψη μου η τεχνοκρατική.
΄Αντε λοιπόν ξεκίνα το,αυτό το ταξιδάκι,
να δεις πως είναι η ήπειρος η ασιατική.

Κοίτα να δεις για σκλάβα μου εγώ δε σ'έχω πάρει
ούτ' έχω την αντίληψη τη μικροαστική.
Μα ούτε και θα ανεχτώ,κυρά καμωματούσα ,
να μου το παίζεις άνετη και "πολυεθνική".

Για εσένα εγώ κουράστηκα και έχω επενδύσει
τα όνειρα που κουβαλώ σαν άντρας σοβαρός.
Δες τη λοιπόν τη σχέση μας μ' άλλη οπτική γωνία
και κοίτα να τη σώσουμε όσο είναι καιρός.

΄Ασε λοιπόν τα πείσματα,παράτα και τα νάζια
μήπως και ξεμπλοκάρουνε του νου σου τα γρανάζια.
΄Αντε λοιπόν και εύχομαι ένα καλό ταξίδι.
Σ' εσένα για ανατολή,σ'εμέ για Γαλαξείδι.

Τρίκαλα

Η θεωρία

Πατριώτη, το χουζούρι σου
το ζήλευε καθένας.
Μα και τη θεωρία σου.
Κόρη σπουδαίας πένας.

Ζούσες σύμφωνα με αυτή.
Δεν είχες μάτια γι' άλλη.
την έβαζες σ' εφαρμογή
μ' ευλάβεια μεγάλη.

Ολημερίς στον καφενέ
το βράδυ στα κουτούκια,
σπούδαζες την παλιοζωή
ακούγοντας μπουζούκια.

Γνώριζες από Φυσική
μα κι από Οικονομία,
γι' αυτό και θεωρία σου
η αιωνίως μία.

Ποτέ σου να μην άγχεσαι
και ας μην έχεις μία,
αφού για όλα φρόντισε
η θεία οικονομία.

Παντού ταβέρνες διάσπαρτες
τα ουζερί πληθώρα.
και οι "πιστοί" συνάζονταν
σαν σίμωνε η ώρα.

Ραντεβού κατά τις μία
κι άρχιζε η"λειτουργία".
'Ερρεε το τσιπουράκι
και στο τέλος το "καπάκι".

Κι αν ίσως και περνούσε
φίλος που έτυχε ν' αργήσει,
δώστου, πάλι απ' την αρχή.
Ω,πατρίδα, ιδανική!

Τέλος,δρόμο για το σπίτι,
μ' ολοκόκκινη τη  μύτη.
Πέρασες καλά και πάλι
πατριώτη,παλικάρι.

Θες το κέφι θες η ζάλη
θες του δρόμου ένα ψεγάδι,
σε γκρεμίσαν δυστυχώς
σ' ένα νιόσκαφτο πηγάδι.

΄Ομως τώρα απ' το"πηγάδι",
τι βαθύ είν΄το ρημάδι,
ερευνάς τη θεωρία
με μεγάλη απορία.

΄Ηταν τάχα εσφαλμένη
ή κακώς εφαρμοσμένη;
Είναι τάχα αυτή το λάθος
ή του "πηγαδιού" το βάθος;

Τρίκαλα (2014)

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Αντίσταση

΄Ησουν θεά και λατρεύτηκες
ευθύς μόλις  γεννήθηκες.
Τα ζεστά πρώτα σου σπάργανα
οι καρδιές των γενναίων.
Τότε που η πατρίδα μου,μάνα σου
που ο λαός της, ανάδοχος
που σε είπαν "Αντίσταση".
' Ησουν αγνή και σε ζήλεψαν.
΄Ησουν γενναία και σε φθόνησαν
οι σκοτεινές συνειδήσεις ξένων
μα αλί!και συμπατριωτών μοιραίων.
Τότε που η πατρίδα μου,μάνα σου,
που ο λαός μας ο δύσμοιρος
σ' αργοσταύρωνε "Αντίσταση".
Κι επιτέλους, θεά!
Να τη τώρα η πατρίδα μου!
Το φιλί της σε κέρασε.
Με καθάρια συνείδηση
εκεί που πρέπει σ' ανέβασε.
Μεταξύ των λαμπρών και ωραίων.
Μόλις τώρα!
Μα για πάντα στο μέλλον.

Θήβα (1980-1987)

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Αναδρομή

Πάνε πια χρόνια.
Η σκέψη σου πέταξε πίσω.
Στην παγωμένη άσφαλτο της πόλης.
Στην ομίχλη των δακρυγόνων.
Οι φωνές ξανάσχισαν το είναι σου.
Ο αγώνας ξαναμπήκε στην ανάσα σου.
Ταξίδεψε μέσα σου, θέριεψε.
Μισόκλεισες τα μάτια σου.
Να!τις αφίσες κρατάς.
Χέρι χέρι τις δίνεις, μιλάς.
Τη γροθιά σου υψώνεις, φωνάζεις.
Προχωρείς,προχωρείς.
Στον αγώνα μπροστάρης.
Κλαις;Όχι.Τα δακρυγόνα...
Οι σφαίρες, τα γκλομπς.
Οι σιδερόφραχτες κλούβες τριγύρω.
Όλα αυτά παιχνιδάκι για σένα.
Στον αγώνα μπροστά, παιχνιδάκι.
Η νύχτα μυρίζει λυτρωμό.
Η φωνή δίκιο γυρεύει.
Ο φόβος το θάρρος ζηλεύει.
Η μάνα καμαρώνει τη φύτρα της.
Η Ελλάδα καμαρώνει τα παιδιά της.
Σαν όλους κρεμάστηκες στα κάγκελα.
Τα χέρια χωνί.Η φωνή σου μαχαίρι.
Κοιτάζεις το πλήθος,την Ελλάδα κοιτάς.
Μεθάς στην ιδέα, στο αύριο μεθάς.
Όταν λεύτερος θα 'σαι, αυτός οπού είσαι.
Σου δίνουν να φας,Δεν πεινάς.
Χορταίνεις με την προσδοκία.
Αγωνιάς, φωνάζεις, βιάζεσαι.
Αχ πατρίδα,πατρίδα μου.
Και ξάφνου, να!
Έρχονται ύπουλα.Σκιές πλησιάζουν.
Περιζώνουν το άβατο,κρύβονται.
Καθένας τους κι ένας Ιούδας.
Στα χέρια τους όπλα.
Στα μάτια τους τίποτε.
Ξοπίσω τους άλλοι.
Μια ησυχία απλώθηκε τότε.
Θυμάσαι;
Για λίγο,μόνο για λίγο.
Ύστερα το φοβερό μούγκρισμα της μηχανής.
Το τραγούδι της ερπύστριας, που έφθανε.
Η φωνή του αξιωματικού, που ούρλιαζε.
Η βουή του κόσμου, που έτρεχε.
Οι κλαγές των όπλων, που έριχναν.
Ο γδούπος των κορμιών, που έπεφταν.
Το αγκάλιασμα του τανκ και της πόρτας.
Το άρπαγμα της ζωής απ' το θάνατο.
Το παράλογο που βίαζε τη λογική.
Κι εσύ,θυμάσαι;
Πίσω απ΄την τσακισμένη πόρτα.
Άρπαξες την ελπίδα απ' το χέρι.
Έφυγες όπως κι οι άλλοι.
Πάνε πια χρόνια.
Μα δεν ξεχνάς.Δεν μπορείς να ξεχνάς.
Ακουμπάς τα λουλούδια.
Εκεί.Δίπλα στη θύμηση.
Φεύγεις!
Το Πολυτεχνείο αλαργεύει ξοπίσω σου.

Θήβα (1980-1987)
(Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ανθολογία ομιλιών,ποιημάτων και τραγουδιών του Δημ.Λιάρου)

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Η πόρτα

Σαν έπεσε η πόρτα
αργός, μακρύς, ατέλειωτος
ακούστηκε ο κρότος.
Ατέλειωτος ν' αναθυμάει
γενιά γενιά για 'κείνο.
Εκείνη δεν ήταν πόρτα.
Γίγαντας ήταν που 'πεσε
και πλάκωσε για πάντα
το φόβο και τη δούλωση
τη βία του δυνάστη.
Κι εκεί ακριβώς οπού 'πεσε,
στην τσιμεντένια αυλή,
φύτρωσε το αιώνιο
της λευτεριάς δεντρί.

Θήβα  (1980-1987 )
(Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ανθολογία ομιλιών ποιημάτων και τραγουδιών του Δημ.Λιάρου)

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

28 Οκτωβρίου 1940

Απ' τα σύνορα 'δώθε
ως τα σύνορα πέρα,
μια μονάχα κραυγή:
"Εμπρός,αδέρφια, αέρα!"

Μα για ποιον η κραυγή;
Μα για ποιον η φοβέρα;
Και γιατί οι καπνοί
κάνουν νύχτα τη μέρα;

Από 'κει οι Ιταλοί
με φωτιά με κανόνια.
Απ' εδώ ο"Διγενής",
μαρμαρένια τ' αλώνια.

Τούτη η γη που θωρείς
Ιταλέ, Μουσολίνι,
είναι γη ελληνική
και μια απάντηση δίνει.

Λευτεριά, Ελληνισμός
είναι έννοια μία.
Έχει γράψει γι'αυτή
η παγκόσμια ιστορία.

Τρίκαλα
(Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ανθολογία ομιλιών,ποιημάτων και τραγουδιών του Δημ.Λιάρου)

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Αμπέλι μου














Παιδί                 Αμπελουργέ,αμπελουργέ
                         πες μας για το αμπέλι.
                         Είναι εργασία εύκολη
                         ή μήπως κόπο θέλει;

Αμπελουργός      Τ' αμπέλι, να το ξέρετε,
                          θέλει πολύ μεράκι.
                          Θέλει δουλειά απ' το πρωί
                          ίσα με το βραδάκι.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Διαπλανητικό ταξίδι

Από τον Ερμή στη Γη
πέρασα σαν τον κομήτη.
Έκανα όμως στάση
για καφέ στην Αφροδίτη.

Άρης, Δίας, Κρόνος
πόσος τάχα χρόνος;
Ουρανός και Ποσειδώνας
το ταξίδι μου αιώνας.

Να κι ο Πλούτωνας,το τέρμα,
πέρα απ' τ' ουρανού το γέρμα.
πάγος και βαθύ σκοτάδι.
"Καλώς ήρθατε στον Άδη."

Τρίκαλα
(Το ποίημα δημιουργήθηκε για την υποστήριξη της διδακτικής μου προσπάθειας στο θέμα "πλανήτες",σε τάξη του Δημοτικού Σχολείου Φλαμουλίου.)

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Γλυκιά πρασινομάτα

Συχνά πυκνά σε σκέφτομαι
και χάνω το μυαλό μου
μπερδεύεσαι στα νούμερα
κι αλλού τηλεφωνώ.
Μ' σένανε που έμπλεξα
βρήκα  το διάβολό μου
και δε μπορώ με τίποτα
πια να συγκεντρωθώ.

Ψηφίζεις και τους πράσινους
και ψάχνομαι συνέχεια
να δω αν έχω μάτια μου
στυλ οικολογικό.
Αλήθεια τι με έσπρωξε
τόσο να σ' αγαπήσω
όταν σε πρωτοαντίκρυσα
σε τμήμα εκλογικό.

Αλήθεια πώς με μπέρδεψες
με τα καμώματά σου
και μ΄έκανες μαχητικό
και νατουραλιστή.
Εμένανε που ήμουνα
λίγο πριν σε γνωρίσω
από το νέφος μάτια μου
σα ρέγγα καπνιστή.

Γλυκιά  πρασινομάτα μου
ναι συμφωνώ μαζί σου
στην τελευταία πρόταση
τη χωροταξική.
"Για να σωθεί η Αθήνα μας
πρέπει να φύγει αμέσως
αυτό που λεν πρωτεύουσα
πέρα απ΄την Αττική.

Όμορφή μου,"οικολόγα",
έλα κάτσε και μολόγα,
τι να πούμε στους ανθρώπους
για τους πεθαμένους τόπους.
Όμορφή μου,"οικολόγα",
έλα κάτσε και μολόγα,
πώς να χτίσουμε τον κόσμο
να γεμίσει φως και δυόσμο.

Θήβα(1987-1992)

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Η νοικάρισσα

Βγήκε ο μήνας, βρε τσαχπίνα,
όμορφη κυρά και φίνα
πάλι το τραβάς.
Δε μου πλήρωσες το νοίκι
κι άρχισες το "νταηλίκι"
πες μου πού το πας.

Δε σε νοιάζει, δε σε μέλει
με "χορεύεις"τσιφτετέλι
πάνω μου πατάς.
Δεν πληρώνεις και πεισμώνεις
κι από πάνω με μαλώνεις
θεέ μου τι μπελάς!

Τι νοικάρισσα που βρήκα
νοσοκόμα, λέει, του Ι.Κ.Α,
Πειραιώτισσα.
Μ΄ έμπλεξε γλυκά με νάζια
στης αγάπης τα γρανάζια
και αρρώστησα.

Σου προτείνω συμφωνία
μάρτυράς μου η κοινωνία
κι η καρδούλα μου.
Μη μου ξαναδώσεις νοίκι
κόψε και το νταηλίκι,
ομορφούλα μου.

Κι έλα να γινούμε ταίρι
σου ζητώ ευθύς το χέρι
άλλο δε βαστώ.
Κι ότι πεις κι ότι θα κάνεις
κι ότι βέτο θα μου βάλεις
θα το σεβαστώ.

Τρίκαλα

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Ήταν λέει

'Ηταν λέει,εσύ π' ακούς,
εις τους παλαιούς καιρούς,
ένα κράτος ζηλεμένο
με σοφούς κυβερνημένο.

Μα ήρθαν χαλεποί καιροί
και η μοίρα του η κακή
του 'φερε για κυβερνήτες
ψευταράδες κι αγιογδύτες.

Ψευταράδες δίχως όριο
κι ο λαός στο περιθώριο.
κυβερνούσαν δίχως νόμους
με στρατό από παρανόμους.

Κυβερνούσαν δίχως"τσίπα"
με κουβέντες είπα ξείπα.
Ψευταράδες δίχως όριο
κι ο λαός στο περιθώριο.

Μα από την πολλή ρεμούλα
ξέσπασε αναμπουμπούλα.
Βγήκε ο λαός στου δρόμους
και ακύρωσε τους νόμους.

Πήρε βούρδουλα στο χέρι
και με τη φωνή μαχαίρι
διώχνει τη φαυλοκρατία.
Ζήτω η δημοκρατία!

Ζήτω η δημοκρατία!
Με λαό στην εξουσία.
Ο λαός ν' αποφασίζει
κυβερνήτες ποιους ψηφίζει.

Κυβερνήτες που 'χουν  γνώση
κι όχι όποιον  τους "τα δώσει".
Γιατί  αν ξανά τα ίδια...
Παν οι κόποι στα σκουπίδια.

Κι άιντε φτου κι απ' την αρχή
"λαουτζίκο"δυστυχή!

Τρίκαλα




Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Περί τόνων και πνευμάτων

Θέμα προέκυψε,ω φίλοι,
με το σύστημα γραφής.
Η ψιλή και η δασεία
απεργούν προ της βουλής.

Κάνουν απεργία πείνας,
γιατί πλέον στα βιβλία
γενικό κουμανταδόρο
τοποθέτησαν τον τόνο.

Συμπαράσταση τους κάνει
κι η κυρά περισπωμένη,
γιατί λέει πως είν' θιγμένη
 κι άδικα αναδομημένη.

Συμπαρίστανται ακόμα
κι ορισμένες συλλαβές,
που όλοι σας θα τις θυμάστε,
οι βραχείες κι οι μακρές.

Μα οι θεσπίσαντες το νόμο
τις διαλέξαν για το ράφι
κι έτσι η απεργία  πείνας
κι ο αγώνας πάει στράφι.

'Έτσι μένει ο τόνος πλέον
του μονοτονικού ο λέων
και θα είναι των γραμμάτων
τώρα η μόνη φασαρία ,
τα σημεία που έχει η στίξη
και η κυρά ορθογραφία.

Θήβα (Οκτώβριος 1983)



Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Κίνδυνος


Αλί! Βιαστείτε ερωδιοί,
βιαστείτε πελεκάνοι,
η λίμνη θ' αποξηρανθεί,
πεθαίνει το "λιμάνι".

Πετάξτε αγριόχηνες,
αγριόπαπιες πετάξτε,
νερότοπους π' απόμειναν
βιαστείτε,ψάξτε.

Κτήματα η λίμνη θα γενεί
σπαρτά θ' ανθίσουν,
άνθρωποι θα 'ρθουν βιαστικοί
να τα θερίσουν.

Αλί! Βιαστείτε ερωδιοί,
νεροζωές βιαστείτε,
κόντρα στης φύσης το χαμό
τρέξτε, σωθείτε!

Θήβα (1980-1987)

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Εποχές

Φθινόπωρο!
Παράξενα π' ακούγονται
σαν πέφτουν οι ψιχάλες!
Μικρές μικρές νανούρισμα
θαρρείς σου ψιθυρίζουν
σαν πέφτουν έτσι ανάλαφρα
στη φύση τη χλωμή,
στα φύλλα π' ολοκίτρινα
κυλίστηκαν στη γη.
Χειμώνας!
Παράξενα π' ακούγονται
σαν πέφτουν οι ψιχάλες!
Ψυχρές ψυχρές φοβέρισμα
 θαρρείς σου τραγουδάνε
σαν πέφτουν έτσι παγερές
στη φύση τη νεκρή,
στα δέντρα,στα γυμνά κλαδιά,
στη ναρκωμένη γη.
Άνοιξη!
Παράξενα π' ακούγονται
σαν πέφτουν οι ψιχάλες!
Της φύσης το ζωντάνεμα
θαρρείς πως σου μηνούν,
σαν πέφτουν έτσι άξαφνα
στα νιόφυτα σπαρτά,
αγιασμός στη γέννηση
σε κάμπους σε βουνά.
Καλοκαίρι!
Παράξενα π' ακούγονται
σαν πέφτουν οι ψιχάλες!
Οι βίαιες το πύρωμα
θαρρείς πως εξαγνίζουν,
τ' ατέλειωτου καλοκαιριού
τις κάψες τις γερές,
στους κουρασμένους τάζοντας
δροσάτες διακοπές.

Θήθα (1980-1987)


Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Η ειρήνη των πυραύλων

Απ' το διάστημα  λεν θα 'ρθει η ειρήνη.
Εκεί τη βρήκαν οι "μεγάλοι", οι "τρανοί".
Ξεκουραζόταν σε μιαν άκρη στη Σελήνη
μα δέχτηκε μέχρι τη Γη να πεταχτεί.

Δεν ξέρω αν θα τη φέρουν με "Απόλλων"
δεν ξέρω αν θα τη φέρουν με "Σογιούζ"
μα άκουσα πως  σ' εμάς θα τη μοιράσουν
με τους πυραύλους "SS-20" με" Πέρσιγκ" και με "Κρουζ"

Και το σπουδαίο θα 'ναι, φίλοι,
που πρέπει ευχαριστώ να πούμε,
αφού πυραύλους με ειρήνη
 μας στέλνουνε για να χαρούμε.

Όμως γιατί τόση βιασύνη
σ' εμάς τέτοιο αγαθό να μοιραστεί;
Στις χώρες των "τρανών να μείνει πρέπει,
αφού γι' αυτό έχουν τόσο κουραστεί.

Όσο για μας αρκούν λίγα μπαλόνια
κι έστω ένα μικρό πανό
να 'χει στην άκρη το σημάδι της ειρήνης
κι αμέσως δίπλα του τη λέξη<<αγαπώ>>.

Θήβα (1980-1987)

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Σ' αυτούς που έπεσαν για την ειρήνη

Σκοτώνουνε τα "περιστέρια",
τους ταχυδρόμους της ειρήνης.
Στις δυο μυριόπαθες φτερούγες
τη σημαδεύουν την ειρήνη.
Να μην πετάει στης γης τα μέρη
μόνο να σέρνεται να κλαίει,
να κλαίει να παρακαλάει
τους αίτιους που μ' άλλη μάσκα
θα εμφανιστούν να τη συντρέξουν.
Κάθε φορά, αιώνες τώρα,
εχθροί ορκισμένοι της ειρήνης
σκοτώνουνε τα "περιστέρια"
στοχεύοντας όμως την ίδια.
Κι ο κάθε θάνατος, τι κρίμα!
Δάκρυα πικρά  και πόνο δίνει.
Βαθιά πληγή για την ειρήνη
που όλο ματώνει και δεν κλείνει.

Τρίκαλα

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Προσμένοντας

Προσμένοντας, η φαντασία μου κεντάει.
Ατέλειωτα κεντίδια κάνει.
Κεντάει χρυσόχρωμα μαλλιά
σε δυο πλεξούδες τυλιγμένα.
Κεντάει γαλανά νερά
στα μάτια τ' άγνωστα,τ' αγαπημένα.
Ρόδινες κλέβει αναλαμπές
απ' του ήλιου την παλέτα ,π' ανατέλλει,
κι αρχίζει με θεσπέσιο φως
το πρόσωπο το ποθητό να ραίνει.
Πώς σ' έπλασε έτσι μέσα μου καλή,
ύπαρξη ολόγιομη με τρυφεράδα
κι όλα σου όλη μου η ζωή,
στη σκοτεινιά της προσμονής λαμπάδα;
Το νιώθω που 'ρχεσαι και καρτερώ
και πλέκουν αγκαλιά τα χέρια.
Όνειρα πλάθω,ατέλειωτα,τρανά
και φωτεινά σαν τα λαμπρά τ' αστέρια.

Τρίκαλα

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Το τέρμα



Θαρρείς πως φτάνεις
μα ο δρόμος σε γελά.
Δεν είναι εκεί που λες το τέρμα.
Είν' μιας στιγμής το τέλειωμα
οφθαλμαπάτης ψέμα.
εν' άλλο ακόμα γέρμα.
Απ' την πορεία φεύγοντας
γνωστών σου αστεριών
μπέρδεψες τα  σημάδια
και  ψάχνεις  άδικα
σε λάθος χνάρια
μέρες  και βράδια.
Άκου λοιπόν και μη μοχθείς.
Το τέρμα εσύ δε θα το δεις.
Εκείνο θά 'ρθει να σε βρει,
σαν αποκάμεις απ' την αναζήτηση.

Τρίκαλα




Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Συνοδοιπόροι

Μαζί αρχίσαμε.Θυμάσαι;
Τραβήξαμε μαζί το δρόμο
το δίκιο ψάχνοντας να βρούμε,
να ζήσουμε μες την αλήθεια.
Βάψαμε τον κόσμο όλο
με της ελπίδας μας το χρώμα
Συνθήματα φωνάξαμε παρέα
άλλα παλιά και άλλα νέα
και χέρια απλώσαμε σ'ανθρώπους
να σηκωθούν οπού 'χαν πέσει
Αυτοί μας είπαν "ευτυχία".
Μα κάποιοι άλλοι "ουτοπία"
και μας απώθησαν με βία.
Μα προχωρήσαμε.Θυμάσαι;
Φτάσαμε μπρος σε στόχους.
Στόχους που είχαμε ορίσει.
Αγώνα, έλεγες, αγώνα
για σήμερα για κάθε αιώνα!
Και να φτασμένοι πια στο τέρμα
πλημμύρισε με φως ο κόσμος.
Τα πλήθη ολούθε μεθυσμένα
εζητωκραύγαζαν τη νίκη.
Εκεί χαθήκαμε .Θυμάσαι;
Μέσα στο βούισμα του πλήθους.
Μες στο χορό και στο τραγούδι.
Στη μέθη μέσα λαμπρής νίκης.
Άκουγα π'έσβηνε η φωνή σου
ως σε παράσερνε το πλήθος.
Κι όταν ξάφνου πάλι σε βρήκα
ύστερα από καιρούς και χρόνους,
τίποτα πια δεν ενθυμούσες
απ' τον παλιό συνοδοιπόρο,
το μαχητή,το στρατευμένο
στα ιδανικά και στα μεγάλα.
Όχι, δεν είσαι εσύ σου είπα.
Εσύ θυμίζεις "βολεμένο".
Μ' απάντησες μ' αλληγορία.
Πως των ονείρων μας το τρένο
αργά ταξίδευε για σένα
τον άνθρωπο των ταχυτήτων.
Μα η απάντησή μου ευθεία.
Σ' αυτό το τρένο που μου είπες
συ δεν υπήρξες ταξιδιώτης.
Απλά!
Υπήρξες του εαυτού σου
και των ελπίδων σου προδότης.

Θήβα (1980-1987)

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Με τα φτερά τηςσκέψης


Όταν μεστώνει το βράδυ,
άγριο,αυτή,  ξεχύνεται ποτάμι.
Άτι που σέλα δεν εγνώρισε.
Αγρίμι ανήμερο του λόγγου,
οπού δε στέργει σε μεριά,
μα ολούθε ασύχαστο γυρνάει
και ψάχνει,ψάχνει ώσπου θα βρει.
Τρανό ποτάμι η σκέψη μου!
Ταξιδεύω μαζί της
ως τους πρόσφυγες του πολέμου,
ως τους ζωντανούς σκελετούς,
ως τα μέρη της πείνας.
Βλέπω τη ζωή να πεθαίνει
τη στιγμή που γεννιέται.
Την αδικία βλέπω,την κατάφορη,
χέρια τρανών να τη ζυμώνουν.
Όταν μεστώνει  το βράδυ,
νιώθω τι αδύναμος που είμαι.
Κι αφού μόνο η σκέψη μου αντέχει,
της φωνάζω με λυγμούς ασταμάτητα.
Πάρε με, πάρε με μαζί σου!
Θέλω να μείνω άνθρωπος!

Θήβα (1980-1987)


Ελάχιστα πριν

Η θλίψη, που περίσσεψε,
 πικρόχολη τροφός.
Η ελπίδα , που λιγόστεψε,
ορίζοντας κενός.
Τα συν και πλην λογαριασμός
τώρα μηδενικός.
Οι σκέψεις, που άλλοτε είχαν φως,
θάλαμος σκοτεινός.
Κι από κοντά, οι σπλαχνικοί,
οι καλοθελητάδες,
με το 'να χέρι να βοηθούν
με τ' άλλο να τον σπρώχνουν.
Στιγμές βουβές.
Στιγμές νεκρές.
Και κάπου εκεί τολμάει.
Ύστερα ο τύπος, φυσικά,
το γεγονός θα γράψει.
Αυτόχειρ!
Τα υπόλοιπα, ως πάντα, ακολουθάνε.

Τρίκαλα

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Του έρωτα ταξίδι

Όμορφος που είν' ο πηγεμός
για της χαράς τα μέρη!
Η σκέψη με φτερουγισμούς
γοργά με ταξιδεύει .
Κι ο δρόμος, που 'δειχνε μακρύς
όλο και λιγοστεύει.
Χαμογελάει  ο ουρανός
χαμογελάει ο δρόμος
μα εγώ μες το ταξίδι μου
ακόμα νιώθω μόνος.
Νιώθω ή μήπως με γελά
του έρωτα ο πόνος;
Έφτασα κι απ' την πόρτα της
η αγάπη μου προβαίνει.
Είναι γλυκιά και όμορφη
σα μυγδαλιά ανθισμένη
με σάρκα ανοιχτορόδινη
κι αγουρογινωμένη.
Με μάτια πράσινα ελαφρά
σαν τ' Απριλιού το φύλλο
το κάθε της το μάγουλο
κοκκινισμένο μήλο.
Όμορφη που 'ναι η αγάπη μου!
Μα ο ήλιος πέρα γέρνει
γοργά η νύχτα απλώνεται
και μύρια αστέρια σπέρνει
Ο γυρισμός με καρτερεί,
με περιμένει ο δρόμος ,
μα δε μου καίγεται καρφί
για δε γυρίζω μόνος.

Τρίκαλα

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Σε ψάχνω

Στη γέμιση του φεγγαριού
στων τριζονιών το γλέντι
στις δροσοστάλες της νυχτιάς
της  νεραϊδογεννήτρας.
Εκεί θε να 'ρθω να σε βρω
να σε καλογνωρίσω.
Δεν ήξερα και σ' έψαχνα
στης μέρας τα λημέρια,
στου ήλιου τα καμώματα
τα συννεφοπαιχνίδια.
Ώσπου μου το ΄παν τα πουλιά,
τα νυχτοτρανεμένα,
να μη σε ψάχνω μες στο φως
μα πέρα από το δείλι.
Κι αν θέλω αλήθεια να σε βρω
τ' αστέρια να ρωτήσω,
τι εκείνα ξέρουν μοναχά
που κρύβεται η αγάπη.
Εκεί θε να 'ρθω να σε βρω
στου φεγγαριού το δρόμο
στις δροσοστάλες της νυχτιάς
της νεραϊδογεννήτρας

Τρίκαλα

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Ανάδρομη σκέψη



Η σκέψη του σ' ανάδρομη πορεία.
Η μέρα βροχερή και κρύα.
Στις φωτεινές διαδρομές των αστραπών
ταξίδευαν οι κρότοι κεραυνών.
Μα έμοιαζαν εκείνη τη στιγμή,αλήθεια,
πως  ξεπερνούσαν τη συνήθεια.
Στρέφοντας προς τα 'κει την προσοχή του
ταξίδεψε στην πρότερη ζωή του.
Πολλά σωστά και μύρια λάθη
μέχρι η ψυχούλα του να μάθει.
Την ευκαιρία μη θέλοντας ν' αφήσει,
είπε τους φόβους του  να ψηλαφίσει.
Μα η σκέψη του ανούσιο το βρήκε
ανάμεσα στους φόβους και σ'εκείνον μπήκε.
Επίμονα τον ώθησε  στο τώρα.
Είχε κοπάσει πια κι η μπόρα.
Παρέδωσε τμήματα του "πριν" στη λήθη,
τον εαυτό του σε ζωή συνήθη
και τα όνειρά του τα πολλά
στου μέλλοντος την αγκαλιά.

Τρίκαλα


Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Ταξίδι

Απλώνοντας τα χέρια
στον αστερισμό της Παρθένου,
έχοντας αυτό για μέγιστο των αξιών,
κίνησες τη σκέψη σου σ'ατέρμονη πορεία.
Κάποιοι λεν το ταξίδι σου πόθο.
Και το κορμί τ΄αγλάισμα στο φως
αρχή των πάντων ονομάζουν.
Μην το ξεχνάς!
Ποιητική αρχή το φως
κι η βούληση σκοτάδι.

Βερολίνο (1987-1992)

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Ενδοσκόπηση

Η αποκάλυψη έγινε.
Στο πρόσταγμα για ενδοσκόπηση
το "εγώ", κραταιό μέχρι τώρα, γκρεμίστηκε.
Η φωτοχυσία στο πεδίο της έρευνας
ιδιάζον γεγονός θεωρήθηκε.
Ο ποταμός προς στιγμήν πισωγύρισε
ανιχνεύοντας την ως τώρα πορεία του.
Ο σκοπός ονομάστηκε"εξακρίβωση των αιτίων".
Στο σφυροκόπημα του "ως έχει"
η οργιώδης φαντασία μαζεύτηκε.
Η Χαλιμά αφαιρέθηκε απ' τα παραμύθια της.
Καθώς η οπτική γωνία της έρευνας άλλαξε,
γρήγορα μίκρυναν τα ως τώρα μεγάλα.
Με τη διαπέραση των στεγανών
το αδιόρατο πέπλο σχίστηκε.
Με την ελάττωση της υπερμεγένθυσης
η αποκάλυψη έγινε.
Καιρός πια, για δίχως λάθη πορεία

Θήβα (1980-1987)

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Υψιπετώντας

Κάτω, στα μέρη της θύμησης,
σκέψη και λόγος αφημένα.
Δεν ξέρω αν είν' αυτό εγκατάλειψη
ή φάση όμοια της νάρκης.
Η αναρρίχηση,στην κορφή της ονείρωσης.
Στο πέταγμα των γερανών πορεία.
Κλίση, διόρθωση, επαναφορά.
Αγέρας, ο κυβερνήτης των πάντων.
Εντολέας ο Αίολος.
Κλειδούχος πηγεμών και γυρισμάτων.
Κάτω στα μέρη της θύμησης
σκέψη και λόγος σε δράσεις.
Δράσεις και αντιδράσεις
και κινήσεις μικρές,κοντινές.
Όσο τ' ανθρώπινα βήματα
ή τα δρομολόγια των μυρμηγκιών.
Η πτήση τελείωσε.
Κατεβαίνω.
Θεωρείται πάντοτε τύχη
μια επιτυχημένη προσγείωση.

Βερολίνο (1992)

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Κόντρα συνθήκες

Πουλί σε πρωτοπέταγμα
που ο αγέρας το κοντράρει.
Κεντράδι σπόρου που απ' τη Γη
δροσιά ζητά να πάρει.
Μικρό αγρίμι του βουνού
σε παγερό λαγκάδι.
'Ετσι η νιότη αισθάνεται
σήμερα   " εν Ελλάδι".

Τρίκαλα  (2013)

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Ακριβή μου

Βασανάκι μου γλυκό
όνειρο μοναδικό.
Φιλντισένιο μου κορμί
μη μου λες πια μη και μη.
Γύρε πάνω μου γλυκά
ν' ανασάνω γιασεμιά.
Δωσ' μου ένα γλυκό φιλί
Δύση μου κι Ανατολή.

Τι είναι τούτη η ζωή
δειλινό ή χαραυγή.    (R)
Τι είναι τούτη η ζωή
σ' αγαπώ πολύ.

Αστεράκι αποσπερνό
κοίταξέ με πως πονώ.
Θάλασσά μου γαλανή
του έρωτά μου εσύ φωνή.
Δώσ' της φίλτρο μαγικό,
κάνε με έτσι τυχερό,
να γενεί παντοτινή
της καρδιάς μου η ακριβή.

Τι 'ναι τούτη η ζωή
τέλος τάχα ή αρχή.   (R)
Τι 'ναι τούτη η ζωή
σ'αγαπώ πολύ.

Τρίκαλα

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Ομοίως κι απόψε,Γαβριέλα

Εκ παντείων οι κίνδυνοι!
Στις ψυχοκρύπτες σου ύφανες
πολύμορφους κόμπους και ιστούς.
Στα χρονοντούλαπα ολόγυρα
φροντίδες κρέμασες για κρόσσια.
Αβέβαιες οι ταλαντώσεις
του υπαρξιακού εκκρεμούς.
Μ' απόψε πρέπει!
Η λύτρωση αυτοσκοπός,
καθώς η ανάσα κόβεται
σε ισόχρονα μουσικά ακούσματα.
Πόθος ο λόγος κι η προσπάθεια πόθος.
Κι όμως!
Πάλι η εκτέλεση ημιτελής.
Απ' τ' αντηχείο της ψυχής
ήχος δε βγαίνει.
Ο γλυκασμός την πλάση γέμισε,
μα εσένα όχι.
Αχ! Το σιρόπι των χειλιών
πως γίνεται χυμός της πικραλήθρας!
Κι απόψε έγινες πομπός,
ενώ ποθούσες δέκτης.

Τρίκαλα
Περιλαμβάνεται στην Ανθολογία Τρικαλινής Ποίησης (Τρίκαλα 1994)

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Μακάριοι οι εννοήσαντες

Στο τριβείο του μεγαλείου Σου
οι φωνές των αβίων έσπασαν
σε ήχους πλάγιους.
Κρότοι και συριγμοί και αντίλαλοι
γραμμένοι σε νότες προϋπάρχουσες.
Ακουστικά κεντίδια θόλου κωφού
ποτισμένα με φως θαμβικό.
Μεταφορές αρχέγονες,
δοσμένες με κωδικούς και σύμβολα,
πλημμύρισαν την κιβωτό σου.
Η ύλη απλή και ευκολόχρηστη.
Νερό και χώμα.
Χώμα και άνεμος.
Παρθενική η μήτρα
και το στροβίλισμα αέναο.
Ατέρμονη πορεία και λειτουργία απόλυτη.
Άξιοι πάντως,άξιοι,της αρχής οι αιτούντες.
Αλλά μακάριοι και  οι  εννοήσαντες
τα ανεξήγητα ως απλά.

Τρίκαλα
Περιλαμβάνεται στην Ανθολογία Τρικαλινής Ποίησης (Τρίκαλα 1994)

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Άποψη

Η γενεσιουργός αιτία,
η περιέχουσα το αρχέγονο κύτταρο,
η φυτρωμένη στο θόλο.
Κι η κάψα η πολύσχημη
με τα ακτινωτά σέπαλα,
η κυοφορούσα.
Θρονιασμένες στο πεδίο του ανεξήγητου
ταλανίζουν τα πλήθη των γνωστικών,
θολώνοντας τους τηλεσκοπικούς κρυστάλλους.
Παρακολουθούν μ' ενδιαφέρον
τις ερμηνείες της ιστορίας,
καθώς και τις αρωγούς προσπάθειες όποιας θρησκείας.
Κι έτσι ευρισκόμενες σε ιερή συνουσία
γεννοβολούν το αύριο ελαφρώς μειδιώντας.

Τρίκαλα
Περιλαμβάνεται στην Ανθολογία  Τρικαλινής  Ποίησης(Τρίκαλα  1994)

Απρόσμενα



'Έτσι θα γίνει!
Της συνοχής θα σπάσουν οι δυνάμεις.
Σ' άλλη τροχιά ο ήλιος θα κυλήσει,
τη Γη στο έρεβος θ' αφήσει.
Ύστερα ,αν ίσως κάτι ξαναγίνει,
απ' το μηδέν θα ξεπηδήσει.
Η φύτρα της ζωής βλαστούς αν δώσει
μέσ' απ΄το πιο βαθύ σκοτάδι θα 'ναι.
Σιγά σιγά ως θα ξανάρχεται το φως,
η θάλασσα πάλι θα  γενεί τροφός
Κι έτσι η ζωή, μονοκύτταρη πλέον και πάλι, 
τις αλλεπάλληλες θ' αρχίσει διαιρέσεις.

Τρίκαλα

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Τσουνάμι

Παρασέρνοντας τους καιρούς
θριαμβικά εισέβαλε.
Με την είσοδο συντριβή.
Με την έξοδο όλεθρος.
Ανέτοιμοι αντιδράσεων
έζησαν την αλλοίωση.
Μηδέ των απ' αιώνων πολλών
δημιουργία σεβάστηκε.
Μηδέ την πλαστική τους πρόοδο.
Ικανό χρόνο ζώντας απόκοσμα
τρομαγμένοι ξεπρόβαλαν.
Απ' τις ελπίδες του καθείς
συγκέντρωσε ό,τι απόμεινε.

Τρίκαλα

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Η συνοδεία

Χύθηκε το νερό απ΄του σύννεφου την άκρη,
ξεδίψασαν της φλαμουριάς οι κλώνοι.
Δε βιάστηκαν καθόλου οι πεζοπόροι
και μ' απορία στάθηκαν για λίγο.
Συντάραζε ο ήχος της καμπάνας
και η γοερή κραυγή της μάνας.
Χυμένα ξέπλεκα μαλλιά στους ώμους,
εσκέπαζαν το πρόσωπο,τους πόνους.
Δεν ήξερες αν έκλαιγε ο αγέρας,
αν κλάμα κι η λαλιά μιας καρδερίνας.
Τ' αντρίκιο πρόσωπο ο πατέρας
αν άγγιζε τα σύνορα της τρέλας.
Η συνοδεία όδευε αγάλι
κι όλων οι σκέψεις σε μια ζάλη.
'Ετσι με τάξη πέρασε ο θρήνος
ενώ κρατούσε ακόμα η μέρα.
Κι αφού λυθήκαν οι αρμοί της συνοδείας
κάποιοι εξηγούσαν το μοιραίο.
Πώς τ' άτυχο το παλικάρι,
που ήθελε κάποτε "τρανός"να γίνει,
έπνιξε κάθε όνειρό του
μες σε μια δόση ηρωίνη.

Θήβα (1980-1987)

Λείπεις

Σκληρό το χέρι σου που εκτέλεσε
αυτό που η ψυχή σου επιθυμούσε.
Κακό που ξέχασες πως τον ανήφορο
γλυκό το κατηφόρι ακολουθούσε.

Μα το παράπονο δεν είναι μόνο που 'φυγες
δεν είναι μόνο αυτό που μας πονά.
Είναι π' ορφάνεψαν τόσα τριγύρω μας
τόσα που φρόντιζες καθημερνά.

Θήβα (1980-1987)