Καλό ταξίδι, φίλε μου

(Στη μνήμη του φίλου μου,Νίκου Δήμου)

Ήταν Πέμπτη απόγευμα και το σχολειό σχολάει.

Γυρίζει το κεφάλι του τον Κόζιακα κοιτάει.

Τον τόπο του έχει στο μυαλό, ετοιμάζεται να  πάει.

Στη Διάβα  την  πανέμορφη ,που πάντα αποζητάει.

Πάει βρίσκει τους γέρους του, όπως το συνηθίζει.

Πιάνεται με μικροδουλειές και όλες τις φροντίζει

Μα η μέρα φεύγει γρήγορα, το φέγγος λιγοστεύει

κι αυτός είναι σαν το πουλί π’ όλο μεταναστεύει.

Περνά ξανά από τους γονείς, τους αποχαιρετάει.

Επιστροφή στα Τρίκαλα, στο σπίτι του γυρνάει.

Όμως θέλεις η κούραση, θες η πολλή η σκέψη

Του βάρυναν πολύ το  νου κι είπε να γαληνέψει.

Στην κλίνη του έγειρε απαλά, τα μάτια του τα κλείνει.

Να έρθει ο ύπνος να τον βρει κι ως το πρωί να μείνει.

Πάμε όπως παλιά

Φταίει το ένα.
Φταίει το άλλο.
Μες στην κρίση αυτή
ποιος μπορεί να χαρεί.
Φταίει αυτό;
Φταίει η ώρα;
Το ότι φτώχυνε η χώρα
ή τ΄αδιέξοδο "τώρα";

Και συ μόνη σου εκεί.
Ένα σκέτο γιατί.
Δε γελάς όπως πριν,
πλέον λάτρης του "μην".
Και συ αδύναμο φως.
ένας γρίφος σωστός.
Ψάχνεις λόγο να βρεις
στη σιωπή να χαθείς.

Μα  τι θέλεις δε λες
μόνο αδιάκοπα κλαις.
Κι εγώ αλήθεια δεν ξέρω
πώς τη λύση να φέρω.
Μα τι θέλεις δε λες
κι ενώ ξέρω δε φταις
προσπαθώ να σου πω
πως δε φταίω ούτε εγώ.

Πάμε  πάλι μαζί
πάμε πάλι εκεί
σε ταξίδι που φέρει
στης αγάπης τα μέρη.
Πάμε όπως παλιά
σε ξανθή ακρογιαλιά.
Το ταξίδι μας  μίλια
και τα όνειρα χίλια.

Τρίκαλα 19-2-2014

Ο Άσωτος

Πώς τα 'φερε έτσι η ζωή
τα πάνω κάτω
κι από την κορυφή
έπιασα πάτο.

Πως τα 'φερε έτσι η ζωή
κι η μαύρη μοίρα
και του κατήφορου
το δρόμο πήρα.

Όλοι οι φίλοι μου
παιδιά ένα κι ένα       R
μακριά σταθήκανε
ξένοι για μένα.

Μόνο εσύ
που με αγάπησες
πήρες το χέρι μου
και μου το κράτησες.

Μόνο εσύ
σα βράχος στάθηκες
σε ώρες δύσκολες
μου παραστάθηκες.

Τρίκαλα  16-2-2014

Δοκιμασία

Πέρασε!

Σύννεφο ήταν και πέρασε.

Πλάνη, που μας ξεγέλασε.

Τέλειωσε!

Εφιάλτης,που τέλειωσε.

Χιόνι απρόσμενο μα έλιωσε.

Γύρισε!

Χελιδόνι,που γύρισε.

Η χαρά μας πλημμύρισε.

Κράτα με!

Αγκάλιασέ με και κράτα με.

μ'όλο το είναι σου αγάπα με.

Και ποτέ!

Μην αφήσουμε να 'ρθουν ξανά

αφορμές απ' το πουθενά.

Τρίκαλα  

Της Φαντασίας τα φτερά

Κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω.
Βλέπω έναν κόσμο μαγικό.
Πανέμορφο,σοφά πλασμένο.
Αξιοθαύμαστο,ονειρικό.

Με δυνατά φτερά πετώ.
Φεύγω σε τόπο μακρινό.
Η φαντασία μου μακριά με πάει
από το σήμερα που ζω.

Η φαντασία μου  με ταξιδεύει
σε χώρο και σε χρόνο που ποθώ.
Χωρίς φραγμούς κι απαγορεύσεις
δρόμους άλλης ζωής ακολουθώ.

΄Ομως τα μάτια σαν ανοίξω
πρέπει και να προσαρμοστώ.
Καλό είν' ετούτο το ταξίδι
μα έχει πάντα γυρισμό.

Και όσα αφήκα πριν "πετάξω"
με περιμένουν τελικά.
Στου κόσμου την ωμή αλήθεια
να πορευτώ καρτερικά.

Τρίκαλα
(Το ποίημα γεννήθηκε από  μαθητές μου και μένα
 σε μια τάξη του δημοτικού σχολείου Φλαμουλίου(15 Τρικάλων)
 σε μια προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε το θέμα "ποίηση")

Του μάγου το καπέλο

Μες στο καπέλο του τα είχε όλα.
Ν' αλλάξει ήθελε τον κόσμο όλο.
Χάριζε απλόχερα  δώρα ωραία.
Και τι δεν είχε στο καπέλο,αλήθεια!
Της θέλησης το δώρο πάνω πάνω.
'Ονειρα παιδικά χρωματισμένα.
Της ευτυχίας το χρυσό ραβδάκι.
Το χρυσοκίτρινο το φως του ήλιου.
Το πλουμιστό της ομορφιάς  φουστάνι.
Και φυσικά και της νεότητας το φίλτρο,
που οι γεροντότεροι πολύ  ποθούσαν.
Όλα τα είχε το καπέλο  του, βεβαίως!
Κι όπως τα χάριζε χωρίς διακρίσεις
ο κόσμος μας γινόταν πιο ωραίος.

Τρίκαλα
(Το ποίημα γεννήθηκε από  μαθητές μου και μένα
 σε μια τάξη του δημοτικού σχολείου Φλαμουλίου(15 Τρικάλων)
 σε μια προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε το θέμα "ποίηση")

Στέλιος Βάσκος

(Αφιερωμένο στον ολυμπιονίκη ,βαλκανιονίκη, Έλληνα ποδηλάτη υπεραθλητή,τον υπέροχο συντοπίτη μας, Στέλιο Βάσκο, που μας έκανε τόσο μα τόσο περήφανους!)

Αυτός τροχούς,οι άλλοι μπάλα.
Παιδί κι αυτός,παιδιά και τ' άλλα.
Φτωχά παιδιά,μ' όνειρα πλούσια.
Η ζωή της πόλης γι αυτά ανούσια.

Οι γειτονιές αχολογούσαν.
Άνθρωποι απλοί χαμογελούσαν.
Ζωή απλή μα τόσο ωραία!
Τόσα παιδιά σε μια παρέα.

Και να εκεί,μες στην παρέα,
κάποιος που κάνει νούμερα ωραία.
Μ' ένα ποδήλατο και με μεράκι,
πετάει ζυγίζεται,σαν το γεράκι.

Ακροβατεί σε δύο ρόδες.
Σούζες, τινάγματα, καινούριες μόδες.
Γρήγορα νιώσαμε πως ξεχωρίζει
και πως την μοίρα του αυτός ορίζει.

Κι ένα πρωί το δρόμο παίρνει,
που ακολουθώντας τον σ' Αθήνα φέρνει.
Έχει  αδερφή 'κει παντρεμένη
κι είπε να πάει να δει πού μένει.

Μ' ένα ποδήλατο φτάνει όπου θέλει
μα ούτε φαντάζεται το τι του μέλλει.
Εκεί είχε η ΑΕΚ ποδηλασία
με ικανότατους στην ηγεσία.

Κάποιος τους είπε για το συμβάν
κι απορημένοι να δούνε παν.
Βλέπουν τον νέο.Χειροκροτούν.
Κάνουν τ' αδύνατα και τον κρατούν.

Κι έτσι ο νέος, ο τόσο απλός
έγινε γρήγορα πολύ γνωστός.
΄Ερχονται οι νίκες με τη σειρά
και μας χαρίζουνε τόση χαρά.

Χαρά μαζί και περηφάνια.
Θαρρείς μας έβγαλε απ'την αφάνεια.
΄Ενα ποδήλατο κι ένα παιδί
άνοιξαν δρόμο μες στη ζωή.

Αυτό το δίδαγμα ο Στέλιος δίνει,
Που πρέπει σ'όλους καλά να μείνει.
Πώς ό,τι κάνεις αν το αγαπάς,
τότε αναμφίβολα ψηλά θα πας.

Στέλιο, περήφανους μας έχεις κάνει.
Τόσο που άνθρωπος στο νου δε βάνει.
Κι αυτή η πράξη απόψε εδώ,
είν' το μεγάλο μας ευχαριστώ.

Τρίκαλα (Καρυές) 1-7-2010

Το πιο γλυκό τραγούδι

Το πιο γλυκό τραγούδι
απόψε θα το πω.
Σ' ένα παλιό μπουζούκι
θα ξομολογηθώ.

Κι αρχίζω  να του λέω
το βασανάκι μου,
με νότες να μιλήσει
για το μεράκι μου.

Είμαι ερωτευμένος
με μία γόησσα
κι όλα τα φιλαράκια
απόψε αγνόησα.             R
Είμαι ερωτευμένος
και νιώθω αλλιώτικα
και φέρνομαι λιγάκι
Κολωνακιώτικα.

Με μπέρδεψε η αγάπη
με τα καμώματα
κι αισθάνεται η καρδιά μου
αναστατώματα.

Το πιο γλυκό τραγούδι
για κείνη π' αγαπώ,
Βόηθα με μπουζουκάκι
όμορφα να το πω.

Τρίκαλα 23-1-2014

Γλυκιές αναμνήσεις

Δε χάνονται ποτέ!

Κι ας μακραίνουν οι αποστάσεις.
Κι ας αλαργεύουν τα βήματα.
Παραμένουν ζεστές!
Και ας γίνει πιο βόρεια η ρότα τους.
Κι ας ιππεύουν υγρές ηλιαχτίδες.
Αξεθώριαστες!
Κι ας φοριούνται για χρόνια αδιάκοπα.
Κι ας τις δέρνει ανελέητα η λήθη.
Πάντα εκεί!Ζωντανές!
Μ' ιδιαίτερη τέχνη υφασμένες.
Στης ζωής σου το υφάδι χωμένες.
Χρονοστιγμές!
Φτιαγμένες από σένα για σένα.
Με άλλους και σένα.
Από άλλους για σένα.
Μην ξεχνάς!
Όταν λεύτερο χρόνο θα έχεις,
να τις φέρνεις στο νου σου συχνά.
Πάντα φρέσκιες αν θες να τις έχεις.

Τρίκαλα 20-1-2014

Καλό ταξίδι

Τον τελευταίο τον καιρό το έχεις λες ανάγκη
ένα ταξίδι , μόνη σου, στην Άπω Ανατολή.
Μάζευτα βρε παιδάκι μου και πήγαινε επιτέλους.
Η γκρίνια σου η ατέλειωτη μου τρώει τη ζωή.

Μου λες ότι σε κούρασε η συμπεριφορά μου.
Σε κούρασε κι η σκέψη μου η τεχνοκρατική.
΄Αντε λοιπόν ξεκίνα το,αυτό το ταξιδάκι,
να δεις πως είναι η ήπειρος η ασιατική.

Κοίτα να δεις για σκλάβα μου εγώ δε σ'έχω πάρει
ούτ' έχω την αντίληψη τη μικροαστική.
Μα ούτε και θα ανεχτώ,κυρά καμωματούσα ,
να μου το παίζεις άνετη και "πολυεθνική".

Για εσένα εγώ κουράστηκα και έχω επενδύσει
τα όνειρα που κουβαλώ σαν άντρας σοβαρός.
Δες τη λοιπόν τη σχέση μας μ' άλλη οπτική γωνία
και κοίτα να τη σώσουμε όσο είναι καιρός.

΄Ασε λοιπόν τα πείσματα,παράτα και τα νάζια
μήπως και ξεμπλοκάρουνε του νου σου τα γρανάζια.
΄Αντε λοιπόν και εύχομαι ένα καλό ταξίδι.
Σ' εσένα για ανατολή,σ'εμέ για Γαλαξείδι.

Τρίκαλα

Η θεωρία

Πατριώτη, το χουζούρι σου
το ζήλευε καθένας.
Μα και τη θεωρία σου.
Κόρη σπουδαίας πένας.

Ζούσες σύμφωνα με αυτή.
Δεν είχες μάτια γι' άλλη.
την έβαζες σ' εφαρμογή
μ' ευλάβεια μεγάλη.

Ολημερίς στον καφενέ
το βράδυ στα κουτούκια,
σπούδαζες την παλιοζωή
ακούγοντας μπουζούκια.

Γνώριζες από Φυσική
μα κι από Οικονομία,
γι' αυτό και θεωρία σου
η αιωνίως μία.

Ποτέ σου να μην άγχεσαι
και ας μην έχεις μία,
αφού για όλα φρόντισε
η θεία οικονομία.

Παντού ταβέρνες διάσπαρτες
τα ουζερί πληθώρα.
και οι "πιστοί" συνάζονταν
σαν σίμωνε η ώρα.

Ραντεβού κατά τις μία
κι άρχιζε η"λειτουργία".
'Ερρεε το τσιπουράκι
και στο τέλος το "καπάκι".

Κι αν ίσως και περνούσε
φίλος που έτυχε ν' αργήσει,
δώστου, πάλι απ' την αρχή.
Ω,πατρίδα, ιδανική!

Τέλος,δρόμο για το σπίτι,
μ' ολοκόκκινη τη  μύτη.
Πέρασες καλά και πάλι
πατριώτη,παλικάρι.

Θες το κέφι θες η ζάλη
θες του δρόμου ένα ψεγάδι,
σε γκρεμίσαν δυστυχώς
σ' ένα νιόσκαφτο πηγάδι.

΄Ομως τώρα απ' το"πηγάδι",
τι βαθύ είν΄το ρημάδι,
ερευνάς τη θεωρία
με μεγάλη απορία.

΄Ηταν τάχα εσφαλμένη
ή κακώς εφαρμοσμένη;
Είναι τάχα αυτή το λάθος
ή του "πηγαδιού" το βάθος;

Τρίκαλα (2014)

Αντίσταση

΄Ησουν θεά και λατρεύτηκες
ευθύς μόλις  γεννήθηκες.
Τα ζεστά πρώτα σου σπάργανα
οι καρδιές των γενναίων.
Τότε που η πατρίδα μου,μάνα σου
που ο λαός της, ανάδοχος
που σε είπαν "Αντίσταση".
' Ησουν αγνή και σε ζήλεψαν.
΄Ησουν γενναία και σε φθόνησαν
οι σκοτεινές συνειδήσεις ξένων
μα αλί!και συμπατριωτών μοιραίων.
Τότε που η πατρίδα μου,μάνα σου,
που ο λαός μας ο δύσμοιρος
σ' αργοσταύρωνε "Αντίσταση".
Κι επιτέλους, θεά!
Να τη τώρα η πατρίδα μου!
Το φιλί της σε κέρασε.
Με καθάρια συνείδηση
εκεί που πρέπει σ' ανέβασε.
Μεταξύ των λαμπρών και ωραίων.
Μόλις τώρα!
Μα για πάντα στο μέλλον.

Θήβα (1980-1987)