Σ' αυτούς που έπεσαν για την ειρήνη

Σκοτώνουνε τα "περιστέρια",

τους ταχυδρόμους της ειρήνης.

Στις δυο μυριόπαθες φτερούγες

τη σημαδεύουν την ειρήνη.

Να μην πετάει στης γης τα μέρη

μόνο να σέρνεται να κλαίει,

να κλαίει να παρακαλάει

τους αίτιους που μ' άλλη μάσκα

θα εμφανιστούν να τη συντρέξουν.

Κάθε φορά, αιώνες τώρα,

εχθροί ορκισμένοι της ειρήνης

σκοτώνουνε τα "περιστέρια"

στοχεύοντας όμως την ίδια.

Κι ο κάθε θάνατος, τι κρίμα!

Δάκρυα πικρά  και πόνο δίνει.

Βαθιά πληγή για την ειρήνη

που όλο ματώνει και δεν κλείνει.

Τρίκαλα

Προσμένοντας

Προσμένοντας, η φαντασία μου κεντάει.

Ατέλειωτα κεντίδια κάνει.

Κεντάει χρυσόχρωμα μαλλιά

σε δυο πλεξούδες τυλιγμένα.

Κεντάει γαλανά νερά

στα μάτια τ' άγνωστα,τ' αγαπημένα.

Ρόδινες κλέβει αναλαμπές

απ' του ήλιου την παλέτα ,π' ανατέλλει,

κι αρχίζει με θεσπέσιο φως

το πρόσωπο το ποθητό να ραίνει.

Πώς σ' έπλασε έτσι μέσα μου καλή,

ύπαρξη ολόγιομη με τρυφεράδα

κι όλα σου όλη μου η ζωή,

στη σκοτεινιά της προσμονής λαμπάδα;

Το νιώθω που 'ρχεσαι και καρτερώ

και πλέκουν αγκαλιά τα χέρια.

Όνειρα πλάθω,ατέλειωτα,τρανά

και φωτεινά σαν τα λαμπρά τ' αστέρια.

Τρίκαλα

Το τέρμα

Θαρρείς πως φτάνεις
μα ο δρόμος σε γελά.
Δεν είναι εκεί που λες το τέρμα.
Είν' μιας στιγμής το τέλειωμα
οφθαλμαπάτης ψέμα.
εν' άλλο ακόμα γέρμα.
Απ' την πορεία φεύγοντας
γνωστών σου αστεριών
μπέρδεψες τα  σημάδια
και  ψάχνεις  άδικα
σε λάθος χνάρια
μέρες  και βράδια.
Άκου λοιπόν και μη μοχθείς.
Το τέρμα εσύ δε θα το δεις.
Εκείνο θά 'ρθει να σε βρει,
σαν αποκάμεις απ' την αναζήτηση.

Τρίκαλα

Συνοδοιπόροι

Μαζί αρχίσαμε.Θυμάσαι;
Τραβήξαμε μαζί το δρόμο
το δίκιο ψάχνοντας να βρούμε,
να ζήσουμε μες την αλήθεια.
Βάψαμε τον κόσμο όλο
με της ελπίδας μας το χρώμα
Συνθήματα φωνάξαμε παρέα
άλλα παλιά και άλλα νέα
και χέρια απλώσαμε σ'ανθρώπους
να σηκωθούν οπού 'χαν πέσει
Αυτοί μας είπαν "ευτυχία".
Μα κάποιοι άλλοι "ουτοπία"
και μας απώθησαν με βία.
Μα προχωρήσαμε.Θυμάσαι;
Φτάσαμε μπρος σε στόχους.
Στόχους που είχαμε ορίσει.
Αγώνα, έλεγες, αγώνα
για σήμερα για κάθε αιώνα!
Και να φτασμένοι πια στο τέρμα
πλημμύρισε με φως ο κόσμος.
Τα πλήθη ολούθε μεθυσμένα
εζητωκραύγαζαν τη νίκη.
Εκεί χαθήκαμε .Θυμάσαι;
Μέσα στο βούισμα του πλήθους.
Μες στο χορό και στο τραγούδι.
Στη μέθη μέσα λαμπρής νίκης.
Άκουγα π'έσβηνε η φωνή σου
ως σε παράσερνε το πλήθος.
Κι όταν ξάφνου πάλι σε βρήκα
ύστερα από καιρούς και χρόνους,
τίποτα πια δεν ενθυμούσες
απ' τον παλιό συνοδοιπόρο,
το μαχητή,το στρατευμένο
στα ιδανικά και στα μεγάλα.
Όχι, δεν είσαι εσύ σου είπα.
Εσύ θυμίζεις "βολεμένο".
Μ' απάντησες μ' αλληγορία.
Πως των ονείρων μας το τρένο
αργά ταξίδευε για σένα
τον άνθρωπο των ταχυτήτων.
Μα η απάντησή μου ευθεία.
Σ' αυτό το τρένο που μου είπες
συ δεν υπήρξες ταξιδιώτης.
Απλά!
Υπήρξες του εαυτού σου
και των ελπίδων σου προδότης.

Θήβα (1980-1987)

Με τα φτερά τηςσκέψης

Όταν μεστώνει το βράδυ,

άγριο,αυτή,  ξεχύνεται ποτάμι.

Άτι που σέλα δεν εγνώρισε.

Αγρίμι ανήμερο του λόγγου,

οπού δε στέργει σε μεριά,

μα ολούθε ασύχαστο γυρνάει

και ψάχνει,ψάχνει ώσπου θα βρει.

Τρανό ποτάμι η σκέψη μου!

Ταξιδεύω μαζί της

ως τους πρόσφυγες του πολέμου,

ως τους ζωντανούς σκελετούς,

ως τα μέρη της πείνας.

Βλέπω τη ζωή να πεθαίνει

τη στιγμή που γεννιέται.

Την αδικία βλέπω,την κατάφορη,

χέρια τρανών να τη ζυμώνουν.

Όταν μεστώνει  το βράδυ,

νιώθω τι αδύναμος που είμαι.

Κι αφού μόνο η σκέψη μου αντέχει,

της φωνάζω με λυγμούς ασταμάτητα.

Πάρε με, πάρε με μαζί σου!

Θέλω να μείνω άνθρωπος!

Θήβα (1980-1987)

Ελάχιστα πριν

Η θλίψη, που περίσσεψε,
 πικρόχολη τροφός.
Η ελπίδα , που λιγόστεψε,
ορίζοντας κενός.
Τα συν και πλην λογαριασμός
τώρα μηδενικός.
Οι σκέψεις, που άλλοτε είχαν φως,
θάλαμος σκοτεινός.
Κι από κοντά, οι σπλαχνικοί,
οι καλοθελητάδες,
με το 'να χέρι να βοηθούν
με τ' άλλο να τον σπρώχνουν.
Στιγμές βουβές.
Στιγμές νεκρές.
Και κάπου εκεί τολμάει.
Ύστερα ο τύπος, φυσικά,
το γεγονός θα γράψει.
Αυτόχειρ!
Τα υπόλοιπα, ως πάντα, ακολουθάνε.

Τρίκαλα