Ήταν Πέμπτη απόγευμα και το σχολειό σχολάει.
Γυρίζει το κεφάλι του τον Κόζιακα κοιτάει.
Τον τόπο του έχει στο μυαλό, ετοιμάζεται να πάει.
Στη Διάβα την πανέμορφη ,που πάντα αποζητάει.
Πάει βρίσκει τους γέρους του, όπως το συνηθίζει.
Πιάνεται με μικροδουλειές και όλες τις φροντίζει
Μα η μέρα φεύγει γρήγορα, το φέγγος λιγοστεύει
κι αυτός είναι σαν το πουλί π’ όλο μεταναστεύει.
Περνά ξανά από τους γονείς, τους αποχαιρετάει.
Επιστροφή στα Τρίκαλα, στο σπίτι του γυρνάει.
Όμως θέλεις η κούραση, θες η πολλή η σκέψη
Του βάρυναν πολύ το νου κι είπε να γαληνέψει.
Στην κλίνη του έγειρε απαλά, τα μάτια του τα κλείνει.
Να έρθει ο ύπνος να τον βρει κι ως το πρωί να μείνει.
