(Αφιερωμένο στον ολυμπιονίκη ,βαλκανιονίκη, Έλληνα ποδηλάτη υπεραθλητή,τον υπέροχο συντοπίτη μας, Στέλιο Βάσκο, που μας έκανε τόσο μα τόσο περήφανους!)
Αυτός τροχούς,οι άλλοι μπάλα.
Παιδί κι αυτός,παιδιά και τ' άλλα.
Φτωχά παιδιά,μ' όνειρα πλούσια.
Η ζωή της πόλης γι αυτά ανούσια.
Οι γειτονιές αχολογούσαν.
Άνθρωποι απλοί χαμογελούσαν.
Ζωή απλή μα τόσο ωραία!
Τόσα παιδιά σε μια παρέα.
Και να εκεί,μες στην παρέα,
κάποιος που κάνει νούμερα ωραία.
Μ' ένα ποδήλατο και με μεράκι,
πετάει ζυγίζεται,σαν το γεράκι.
Ακροβατεί σε δύο ρόδες.
Σούζες, τινάγματα, καινούριες μόδες.
Γρήγορα νιώσαμε πως ξεχωρίζει
και πως την μοίρα του αυτός ορίζει.
Κι ένα πρωί το δρόμο παίρνει,
που ακολουθώντας τον σ' Αθήνα φέρνει.
Έχει αδερφή 'κει παντρεμένη
κι είπε να πάει να δει πού μένει.
Μ' ένα ποδήλατο φτάνει όπου θέλει
μα ούτε φαντάζεται το τι του μέλλει.
Εκεί είχε η ΑΕΚ ποδηλασία
με ικανότατους στην ηγεσία.
Κάποιος τους είπε για το συμβάν
κι απορημένοι να δούνε παν.
Βλέπουν τον νέο.Χειροκροτούν.
Κάνουν τ' αδύνατα και τον κρατούν.
Κι έτσι ο νέος, ο τόσο απλός
έγινε γρήγορα πολύ γνωστός.
΄Ερχονται οι νίκες με τη σειρά
και μας χαρίζουνε τόση χαρά.
Χαρά μαζί και περηφάνια.
Θαρρείς μας έβγαλε απ'την αφάνεια.
΄Ενα ποδήλατο κι ένα παιδί
άνοιξαν δρόμο μες στη ζωή.
Αυτό το δίδαγμα ο Στέλιος δίνει,
Που πρέπει σ'όλους καλά να μείνει.
Πώς ό,τι κάνεις αν το αγαπάς,
τότε αναμφίβολα ψηλά θα πας.
Στέλιο, περήφανους μας έχεις κάνει.
Τόσο που άνθρωπος στο νου δε βάνει.
Κι αυτή η πράξη απόψε εδώ,
είν' το μεγάλο μας
ευχαριστώ.
Τρίκαλα (Καρυές) 1-7-2010
