Ωδή στον παλαίμαχο δάσκαλο

Συνάδελφοι σαν έφτιαξε

ο Θεός αυτή την πλάση,

κάθισε όπως ξέρετε

μετά να ξαποστάσει.

Κοίταξε το στερέωμα,

τα αστέρια το φεγγάρι

και έπειτα στον Παράδεισο

το ταιριαστό ζευγάρι.

Νύχτα

Νύχτα,μάγισσα των ψυχών,

υφάντρα των ονείρων,
κούνια κατάκοπων κορμιών,
πηγή των ποιητών.
Νύχτα πλανεύτρα των ματιών,
περβόλι του Μορφέα,
βασίλειο της ανάπαυσης,
χαρά των τριζονιών.
Νύχτα,κυρά των αστεριών,
φεγγαρομάνα,γεια σου.

Θήβα (1980-1987)

Το λιμανάκι

Έγνοια μου εσύ καλοκαιρνή,
γοργόφτερο όνειρό μου,
χρυσόγιομο,κρυστάλλινο,
μικρό μου λιμανάκι,
μη φεύγεις απ' τις σκέψεις μου
μη κι απ΄τις μοναξιές μου.
Με λιώνει τ'αργοκύλισμα
του ατέλειωτου χειμώνα.
Γίνε μου εσύ συντροφεμός
ως τ΄άλλο καλοκαίρι.

Θήβα (1980-1987)

Στην καρδιά της Αφρικής

Ένας,δυο,τρεις...
Η ζωή μετράει τους τυχερούς.
Οι τυχεροί μετράνε του καζανιού το βάθος.
Αύριο όμως;
Θα ΄ναι ένας,θα ΄ναι δυο,θα ΄ναι τρεις;
Στην καρδιά της Αφρικής
ρίξε Θεέ μου τα μάτια σου.
Πρέπει.
Πρέπει να δεις.

Θήβα (1980-1987)

Καραγκιοζοπαίχτης

Στα χέρια του κρατώντας τη φυλή του
με τις σκιές και τις φιγούρες συντροφιά του,
σ΄ένα πανί να γράφει τη ζωή του
παίχτης κι αυτός κι η φαμελιά του.

Να το παιδιά μου το Σεράι του Πασά
κι η παραγκούλα αυτή που δίπλα στέκει,
του Καραγκιόζη είν΄η γωνιά,του φουκαρά,
της Ρωμιοσύνης μας το στέκι.

Στα χέρια του κρατώντας μια φυλή,
παίχτης κι αυτός κι η φαμελιά του,
ο Καραγκιοζοπαίχτης πίσω απ΄το πανί
ιδρώνει να μας πει τα βάσανά του.

Θήβα (1980-1987)
Περιλαμβάνεται στην  Ανθολογία Τρικαλινής Ποίησης (Τρίκαλα 1994)

Ελλάς ταξιδεύουσα

Ακούραστη,ονειρική και πολύστομη,
ταξίδευες ως πάντα
σε πορεία μακρινή κι ακαθόριστη.
Οι πρώτες ψιχάλες έπεσαν
καθώς γράφονταν οι ειδήσεις του" αύριο".
Προσπάθησες να συντονίσεις τη ρότα σου
στο πεδίο του εφικτού.
Μα οι κεραυνοί των γεγονότων
χτύπησαν το κατάστρωμα της θέλησής σου.
Οι εχθροί της αλάτινης ύπαρξής σου
πολιόρκησαν τον ξερόβραχο της δόξας σου.
Ακούγοντας τα "διότι"των λόγων τους
πικρά θα γελάσεις,το ξέρω.
Θα μετρήσεις ξανά τις πληγές,
σα διαβείς τις στενές συμπληγάδες.
Μα το φως!Το αιώνιο φως!
Να 'χεις έγνοια στο φως.
Να φωτίσει να δούμε τα "γιατί"και τα "πώς".
Το ΄χουν 'ολοι ανάγκη.
Κι οι ταγοί κι ο λαός.

Tρίκαλα

Ευθύνες

Αυτός και τα δέκα του χρόνια
κι ένα πλήθος που πήγαινε,ερχόταν.
Ξεχώριζε αμέσως
σαν τη φωτεινή πορεία διάττοντα
π'αυλακώνει την ξάστερη νύχτα.
Ξεχώριζε αμέσως!Μα το μέλλον του σκοτεινό.
Και τ'αστέρια του,μύριες όσες κατάμαυρες σκέψεις.
Το σκοτάδι βαθύ ύστερα ήρθε
και το πλήθος ανάλαφρα εχάθη,
έτσι ως χάνονται οι σκιές κάθε δείλι
σαν ο ήλιος στην κλίνη του γέρνει.
Μόνο εκείνη η βιτρίνα των δώρων
η βιτρίνα με τα τόσα παιχνίδια,
στέλνει ακόμα στα γκρίζα του μάτια
το ζεστό,τ'απαλό της το φως.
Να εκεί η φυσαρμόνικα ίδια
σαν του Γιάννη που δεν του τη δίνει,
σαν εκείνη που δεν του αγοράζουν,
σαν αυτή που δεν είχε ποτέ.
Απόψε μπροστά στη βιτρίνα,
στη σπασμένη βιτρίνα των δώρων,
την κοινωνία την πιάσαν να κλέβει
μια μικρή φυσαρμόνικα,λέει,
που δεν παίζει μα μόναχα κλαίει.

Τρίκαλα
Περιλαμβάνεται στην Ανθολογία Τρικαλινής Ποίησης(Τρίκαλα 1994)