Με τα φτερά τηςσκέψης

Όταν μεστώνει το βράδυ,

άγριο,αυτή,  ξεχύνεται ποτάμι.

Άτι που σέλα δεν εγνώρισε.

Αγρίμι ανήμερο του λόγγου,

οπού δε στέργει σε μεριά,

μα ολούθε ασύχαστο γυρνάει

και ψάχνει,ψάχνει ώσπου θα βρει.

Τρανό ποτάμι η σκέψη μου!

Ταξιδεύω μαζί της

ως τους πρόσφυγες του πολέμου,

ως τους ζωντανούς σκελετούς,

ως τα μέρη της πείνας.

Βλέπω τη ζωή να πεθαίνει

τη στιγμή που γεννιέται.

Την αδικία βλέπω,την κατάφορη,

χέρια τρανών να τη ζυμώνουν.

Όταν μεστώνει  το βράδυ,

νιώθω τι αδύναμος που είμαι.

Κι αφού μόνο η σκέψη μου αντέχει,

της φωνάζω με λυγμούς ασταμάτητα.

Πάρε με, πάρε με μαζί σου!

Θέλω να μείνω άνθρωπος!

Θήβα (1980-1987)