Αναδρομή

Πάνε πια χρόνια.
Η σκέψη σου πέταξε πίσω.
Στην παγωμένη άσφαλτο της πόλης.
Στην ομίχλη των δακρυγόνων.
Οι φωνές ξανάσχισαν το είναι σου.
Ο αγώνας ξαναμπήκε στην ανάσα σου.
Ταξίδεψε μέσα σου, θέριεψε.
Μισόκλεισες τα μάτια σου.
Να!τις αφίσες κρατάς.
Χέρι χέρι τις δίνεις, μιλάς.
Τη γροθιά σου υψώνεις, φωνάζεις.
Προχωρείς,προχωρείς.
Στον αγώνα μπροστάρης.
Κλαις;Όχι.Τα δακρυγόνα...
Οι σφαίρες, τα γκλομπς.
Οι σιδερόφραχτες κλούβες τριγύρω.
Όλα αυτά παιχνιδάκι για σένα.
Στον αγώνα μπροστά, παιχνιδάκι.
Η νύχτα μυρίζει λυτρωμό.
Η φωνή δίκιο γυρεύει.
Ο φόβος το θάρρος ζηλεύει.
Η μάνα καμαρώνει τη φύτρα της.
Η Ελλάδα καμαρώνει τα παιδιά της.
Σαν όλους κρεμάστηκες στα κάγκελα.
Τα χέρια χωνί.Η φωνή σου μαχαίρι.
Κοιτάζεις το πλήθος,την Ελλάδα κοιτάς.
Μεθάς στην ιδέα, στο αύριο μεθάς.
Όταν λεύτερος θα 'σαι, αυτός οπού είσαι.
Σου δίνουν να φας,Δεν πεινάς.
Χορταίνεις με την προσδοκία.
Αγωνιάς, φωνάζεις, βιάζεσαι.
Αχ πατρίδα,πατρίδα μου.
Και ξάφνου, να!
Έρχονται ύπουλα.Σκιές πλησιάζουν.
Περιζώνουν το άβατο,κρύβονται.
Καθένας τους κι ένας Ιούδας.
Στα χέρια τους όπλα.
Στα μάτια τους τίποτε.
Ξοπίσω τους άλλοι.
Μια ησυχία απλώθηκε τότε.
Θυμάσαι;
Για λίγο,μόνο για λίγο.
Ύστερα το φοβερό μούγκρισμα της μηχανής.
Το τραγούδι της ερπύστριας, που έφθανε.
Η φωνή του αξιωματικού, που ούρλιαζε.
Η βουή του κόσμου, που έτρεχε.
Οι κλαγές των όπλων, που έριχναν.
Ο γδούπος των κορμιών, που έπεφταν.
Το αγκάλιασμα του τανκ και της πόρτας.
Το άρπαγμα της ζωής απ' το θάνατο.
Το παράλογο που βίαζε τη λογική.
Κι εσύ,θυμάσαι;
Πίσω απ΄την τσακισμένη πόρτα.
Άρπαξες την ελπίδα απ' το χέρι.
Έφυγες όπως κι οι άλλοι.
Πάνε πια χρόνια.
Μα δεν ξεχνάς.Δεν μπορείς να ξεχνάς.
Ακουμπάς τα λουλούδια.
Εκεί.Δίπλα στη θύμηση.
Φεύγεις!
Το Πολυτεχνείο αλαργεύει ξοπίσω σου.

Θήβα (1980-1987)
(Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ανθολογία ομιλιών,ποιημάτων και τραγουδιών του Δημ.Λιάρου)

Η πόρτα

Σαν έπεσε η πόρτα
αργός, μακρύς, ατέλειωτος
ακούστηκε ο κρότος.
Ατέλειωτος ν' αναθυμάει
γενιά γενιά για 'κείνο.
Εκείνη δεν ήταν πόρτα.
Γίγαντας ήταν που 'πεσε
και πλάκωσε για πάντα
το φόβο και τη δούλωση
τη βία του δυνάστη.
Κι εκεί ακριβώς οπού 'πεσε,
στην τσιμεντένια αυλή,
φύτρωσε το αιώνιο
της λευτεριάς δεντρί.

Θήβα  (1980-1987 )
(Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ανθολογία ομιλιών ποιημάτων και τραγουδιών του Δημ.Λιάρου)

28 Οκτωβρίου 1940

Απ' τα σύνορα 'δώθε
ως τα σύνορα πέρα,
μια μονάχα κραυγή:
"Εμπρός,αδέρφια, αέρα!"

Μα για ποιον η κραυγή;
Μα για ποιον η φοβέρα;
Και γιατί οι καπνοί
κάνουν νύχτα τη μέρα;

Από 'κει οι Ιταλοί
με φωτιά με κανόνια.
Απ' εδώ ο"Διγενής",
μαρμαρένια τ' αλώνια.

Τούτη η γη που θωρείς
Ιταλέ, Μουσολίνι,
είναι γη ελληνική
και μια απάντηση δίνει.

Λευτεριά, Ελληνισμός
είναι έννοια μία.
Έχει γράψει γι'αυτή
η παγκόσμια ιστορία.

Τρίκαλα
(Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ανθολογία ομιλιών,ποιημάτων και τραγουδιών του Δημ.Λιάρου)

Αμπέλι μου

Παιδί                 Αμπελουργέ,αμπελουργέ
                         πες μας για το αμπέλι.
                         Είναι εργασία εύκολη
                         ή μήπως κόπο θέλει;

Αμπελουργός      Τ' αμπέλι, να το ξέρετε,
                          θέλει πολύ μεράκι.
                          Θέλει δουλειά απ' το πρωί
                          ίσα με το βραδάκι.

Διαπλανητικό ταξίδι

Από τον Ερμή στη Γη

πέρασα σαν τον κομήτη.

Έκανα όμως στάση

για καφέ στην Αφροδίτη.

Άρης, Δίας, Κρόνος

πόσος τάχα χρόνος;

Ουρανός και Ποσειδώνας

το ταξίδι μου αιώνας.

Να κι ο Πλούτωνας,το τέρμα,

πέρα απ' τ' ουρανού το γέρμα.

πάγος και βαθύ σκοτάδι.

"Καλώς ήρθατε στον Άδη."

Τρίκαλα
(Το ποίημα δημιουργήθηκε για την υποστήριξη της διδακτικής μου προσπάθειας στο θέμα "πλανήτες",σε τάξη του Δημοτικού Σχολείου Φλαμουλίου.)

Γλυκιά πρασινομάτα

Συχνά πυκνά σε σκέφτομαι
και χάνω το μυαλό μου
μπερδεύεσαι στα νούμερα
κι αλλού τηλεφωνώ.
Μ' σένανε που έμπλεξα
βρήκα  το διάβολό μου
και δε μπορώ με τίποτα
πια να συγκεντρωθώ.

Ψηφίζεις και τους πράσινους
και ψάχνομαι συνέχεια
να δω αν έχω μάτια μου
στυλ οικολογικό.
Αλήθεια τι με έσπρωξε
τόσο να σ' αγαπήσω
όταν σε πρωτοαντίκρυσα
σε τμήμα εκλογικό.

Αλήθεια πώς με μπέρδεψες
με τα καμώματά σου
και μ΄έκανες μαχητικό
και νατουραλιστή.
Εμένανε που ήμουνα
λίγο πριν σε γνωρίσω
από το νέφος μάτια μου
σα ρέγγα καπνιστή.

Γλυκιά  πρασινομάτα μου
ναι συμφωνώ μαζί σου
στην τελευταία πρόταση
τη χωροταξική.
"Για να σωθεί η Αθήνα μας
πρέπει να φύγει αμέσως
αυτό που λεν πρωτεύουσα
πέρα απ΄την Αττική.

Όμορφή μου,"οικολόγα",
έλα κάτσε και μολόγα,
τι να πούμε στους ανθρώπους
για τους πεθαμένους τόπους.
Όμορφή μου,"οικολόγα",
έλα κάτσε και μολόγα,
πώς να χτίσουμε τον κόσμο
να γεμίσει φως και δυόσμο.

Θήβα(1987-1992)

Η νοικάρισσα

Βγήκε ο μήνας, βρε τσαχπίνα,
όμορφη κυρά και φίνα
πάλι το τραβάς.
Δε μου πλήρωσες το νοίκι
κι άρχισες το "νταηλίκι"
πες μου πού το πας.

Δε σε νοιάζει, δε σε μέλει
με "χορεύεις"τσιφτετέλι
πάνω μου πατάς.
Δεν πληρώνεις και πεισμώνεις
κι από πάνω με μαλώνεις
θεέ μου τι μπελάς!

Τι νοικάρισσα που βρήκα
νοσοκόμα, λέει, του Ι.Κ.Α,
Πειραιώτισσα.
Μ΄ έμπλεξε γλυκά με νάζια
στης αγάπης τα γρανάζια
και αρρώστησα.

Σου προτείνω συμφωνία
μάρτυράς μου η κοινωνία
κι η καρδούλα μου.
Μη μου ξαναδώσεις νοίκι
κόψε και το νταηλίκι,
ομορφούλα μου.

Κι έλα να γινούμε ταίρι
σου ζητώ ευθύς το χέρι
άλλο δε βαστώ.
Κι ότι πεις κι ότι θα κάνεις
κι ότι βέτο θα μου βάλεις
θα το σεβαστώ.

Τρίκαλα

Ήταν λέει

'Ηταν λέει,εσύ π' ακούς,
εις τους παλαιούς καιρούς,
ένα κράτος ζηλεμένο
με σοφούς κυβερνημένο.

Μα ήρθαν χαλεποί καιροί
και η μοίρα του η κακή
του 'φερε για κυβερνήτες
ψευταράδες κι αγιογδύτες.

Ψευταράδες δίχως όριο
κι ο λαός στο περιθώριο.
κυβερνούσαν δίχως νόμους
με στρατό από παρανόμους.

Κυβερνούσαν δίχως"τσίπα"
με κουβέντες είπα ξείπα.
Ψευταράδες δίχως όριο
κι ο λαός στο περιθώριο.

Μα από την πολλή ρεμούλα
ξέσπασε αναμπουμπούλα.
Βγήκε ο λαός στου δρόμους
και ακύρωσε τους νόμους.

Πήρε βούρδουλα στο χέρι
και με τη φωνή μαχαίρι
διώχνει τη φαυλοκρατία.
Ζήτω η δημοκρατία!

Ζήτω η δημοκρατία!
Με λαό στην εξουσία.
Ο λαός ν' αποφασίζει
κυβερνήτες ποιους ψηφίζει.

Κυβερνήτες που 'χουν  γνώση
κι όχι όποιον  τους "τα δώσει".
Γιατί  αν ξανά τα ίδια...
Παν οι κόποι στα σκουπίδια.

Κι άιντε φτου κι απ' την αρχή
"λαουτζίκο"δυστυχή!

Τρίκαλα

Περί τόνων και πνευμάτων

Θέμα προέκυψε,ω φίλοι,
με το σύστημα γραφής.
Η ψιλή και η δασεία
απεργούν προ της βουλής.

Κάνουν απεργία πείνας,
γιατί πλέον στα βιβλία
γενικό κουμανταδόρο
τοποθέτησαν τον τόνο.

Συμπαράσταση τους κάνει
κι η κυρά περισπωμένη,
γιατί λέει πως είν' θιγμένη
 κι άδικα αναδομημένη.

Συμπαρίστανται ακόμα
κι ορισμένες συλλαβές,
που όλοι σας θα τις θυμάστε,
οι βραχείες κι οι μακρές.

Μα οι θεσπίσαντες το νόμο
τις διαλέξαν για το ράφι
κι έτσι η απεργία  πείνας
κι ο αγώνας πάει στράφι.

'Έτσι μένει ο τόνος πλέον
του μονοτονικού ο λέων
και θα είναι των γραμμάτων
τώρα η μόνη φασαρία ,
τα σημεία που έχει η στίξη
και η κυρά ορθογραφία.

Θήβα (Οκτώβριος 1983)

Κίνδυνος

Αλί! Βιαστείτε ερωδιοί,

βιαστείτε πελεκάνοι,
η λίμνη θ' αποξηρανθεί,
πεθαίνει το "λιμάνι".

Πετάξτε αγριόχηνες,
αγριόπαπιες πετάξτε,

νερότοπους π' απόμειναν

βιαστείτε,ψάξτε.

Κτήματα η λίμνη θα γενεί
σπαρτά θ' ανθίσουν,
άνθρωποι θα 'ρθουν βιαστικοί
να τα θερίσουν.

Αλί! Βιαστείτε ερωδιοί,
νεροζωές βιαστείτε,
κόντρα στης φύσης το χαμό
τρέξτε, σωθείτε!

Θήβα (1980-1987)

Εποχές

Φθινόπωρο!
Παράξενα π' ακούγονται
σαν πέφτουν οι ψιχάλες!
Μικρές μικρές νανούρισμα
θαρρείς σου ψιθυρίζουν
σαν πέφτουν έτσι ανάλαφρα
στη φύση τη χλωμή,
στα φύλλα π' ολοκίτρινα
κυλίστηκαν στη γη.
Χειμώνας!
Παράξενα π' ακούγονται
σαν πέφτουν οι ψιχάλες!
Ψυχρές ψυχρές φοβέρισμα
 θαρρείς σου τραγουδάνε
σαν πέφτουν έτσι παγερές
στη φύση τη νεκρή,
στα δέντρα,στα γυμνά κλαδιά,
στη ναρκωμένη γη.
Άνοιξη!
Παράξενα π' ακούγονται
σαν πέφτουν οι ψιχάλες!
Της φύσης το ζωντάνεμα
θαρρείς πως σου μηνούν,
σαν πέφτουν έτσι άξαφνα
στα νιόφυτα σπαρτά,
αγιασμός στη γέννηση
σε κάμπους σε βουνά.
Καλοκαίρι!
Παράξενα π' ακούγονται
σαν πέφτουν οι ψιχάλες!
Οι βίαιες το πύρωμα
θαρρείς πως εξαγνίζουν,
τ' ατέλειωτου καλοκαιριού
τις κάψες τις γερές,
στους κουρασμένους τάζοντας
δροσάτες διακοπές.

Θήθα (1980-1987)

Η ειρήνη των πυραύλων

Απ' το διάστημα  λεν θα 'ρθει η ειρήνη.
Εκεί τη βρήκαν οι "μεγάλοι", οι "τρανοί".
Ξεκουραζόταν σε μιαν άκρη στη Σελήνη
μα δέχτηκε μέχρι τη Γη να πεταχτεί.

Δεν ξέρω αν θα τη φέρουν με "Απόλλων"
δεν ξέρω αν θα τη φέρουν με "Σογιούζ"
μα άκουσα πως  σ' εμάς θα τη μοιράσουν
με τους πυραύλους "SS-20" με" Πέρσιγκ" και με "Κρουζ"

Και το σπουδαίο θα 'ναι, φίλοι,
που πρέπει ευχαριστώ να πούμε,
αφού πυραύλους με ειρήνη
 μας στέλνουνε για να χαρούμε.

Όμως γιατί τόση βιασύνη
σ' εμάς τέτοιο αγαθό να μοιραστεί;
Στις χώρες των "τρανών να μείνει πρέπει,
αφού γι' αυτό έχουν τόσο κουραστεί.

Όσο για μας αρκούν λίγα μπαλόνια
κι έστω ένα μικρό πανό
να 'χει στην άκρη το σημάδι της ειρήνης
κι αμέσως δίπλα του τη λέξη<<αγαπώ>>.

Θήβα (1980-1987)

Σ' αυτούς που έπεσαν για την ειρήνη

Σκοτώνουνε τα "περιστέρια",

τους ταχυδρόμους της ειρήνης.

Στις δυο μυριόπαθες φτερούγες

τη σημαδεύουν την ειρήνη.

Να μην πετάει στης γης τα μέρη

μόνο να σέρνεται να κλαίει,

να κλαίει να παρακαλάει

τους αίτιους που μ' άλλη μάσκα

θα εμφανιστούν να τη συντρέξουν.

Κάθε φορά, αιώνες τώρα,

εχθροί ορκισμένοι της ειρήνης

σκοτώνουνε τα "περιστέρια"

στοχεύοντας όμως την ίδια.

Κι ο κάθε θάνατος, τι κρίμα!

Δάκρυα πικρά  και πόνο δίνει.

Βαθιά πληγή για την ειρήνη

που όλο ματώνει και δεν κλείνει.

Τρίκαλα

Προσμένοντας

Προσμένοντας, η φαντασία μου κεντάει.

Ατέλειωτα κεντίδια κάνει.

Κεντάει χρυσόχρωμα μαλλιά

σε δυο πλεξούδες τυλιγμένα.

Κεντάει γαλανά νερά

στα μάτια τ' άγνωστα,τ' αγαπημένα.

Ρόδινες κλέβει αναλαμπές

απ' του ήλιου την παλέτα ,π' ανατέλλει,

κι αρχίζει με θεσπέσιο φως

το πρόσωπο το ποθητό να ραίνει.

Πώς σ' έπλασε έτσι μέσα μου καλή,

ύπαρξη ολόγιομη με τρυφεράδα

κι όλα σου όλη μου η ζωή,

στη σκοτεινιά της προσμονής λαμπάδα;

Το νιώθω που 'ρχεσαι και καρτερώ

και πλέκουν αγκαλιά τα χέρια.

Όνειρα πλάθω,ατέλειωτα,τρανά

και φωτεινά σαν τα λαμπρά τ' αστέρια.

Τρίκαλα

Το τέρμα

Θαρρείς πως φτάνεις
μα ο δρόμος σε γελά.
Δεν είναι εκεί που λες το τέρμα.
Είν' μιας στιγμής το τέλειωμα
οφθαλμαπάτης ψέμα.
εν' άλλο ακόμα γέρμα.
Απ' την πορεία φεύγοντας
γνωστών σου αστεριών
μπέρδεψες τα  σημάδια
και  ψάχνεις  άδικα
σε λάθος χνάρια
μέρες  και βράδια.
Άκου λοιπόν και μη μοχθείς.
Το τέρμα εσύ δε θα το δεις.
Εκείνο θά 'ρθει να σε βρει,
σαν αποκάμεις απ' την αναζήτηση.

Τρίκαλα

Συνοδοιπόροι

Μαζί αρχίσαμε.Θυμάσαι;
Τραβήξαμε μαζί το δρόμο
το δίκιο ψάχνοντας να βρούμε,
να ζήσουμε μες την αλήθεια.
Βάψαμε τον κόσμο όλο
με της ελπίδας μας το χρώμα
Συνθήματα φωνάξαμε παρέα
άλλα παλιά και άλλα νέα
και χέρια απλώσαμε σ'ανθρώπους
να σηκωθούν οπού 'χαν πέσει
Αυτοί μας είπαν "ευτυχία".
Μα κάποιοι άλλοι "ουτοπία"
και μας απώθησαν με βία.
Μα προχωρήσαμε.Θυμάσαι;
Φτάσαμε μπρος σε στόχους.
Στόχους που είχαμε ορίσει.
Αγώνα, έλεγες, αγώνα
για σήμερα για κάθε αιώνα!
Και να φτασμένοι πια στο τέρμα
πλημμύρισε με φως ο κόσμος.
Τα πλήθη ολούθε μεθυσμένα
εζητωκραύγαζαν τη νίκη.
Εκεί χαθήκαμε .Θυμάσαι;
Μέσα στο βούισμα του πλήθους.
Μες στο χορό και στο τραγούδι.
Στη μέθη μέσα λαμπρής νίκης.
Άκουγα π'έσβηνε η φωνή σου
ως σε παράσερνε το πλήθος.
Κι όταν ξάφνου πάλι σε βρήκα
ύστερα από καιρούς και χρόνους,
τίποτα πια δεν ενθυμούσες
απ' τον παλιό συνοδοιπόρο,
το μαχητή,το στρατευμένο
στα ιδανικά και στα μεγάλα.
Όχι, δεν είσαι εσύ σου είπα.
Εσύ θυμίζεις "βολεμένο".
Μ' απάντησες μ' αλληγορία.
Πως των ονείρων μας το τρένο
αργά ταξίδευε για σένα
τον άνθρωπο των ταχυτήτων.
Μα η απάντησή μου ευθεία.
Σ' αυτό το τρένο που μου είπες
συ δεν υπήρξες ταξιδιώτης.
Απλά!
Υπήρξες του εαυτού σου
και των ελπίδων σου προδότης.

Θήβα (1980-1987)

Με τα φτερά τηςσκέψης

Όταν μεστώνει το βράδυ,

άγριο,αυτή,  ξεχύνεται ποτάμι.

Άτι που σέλα δεν εγνώρισε.

Αγρίμι ανήμερο του λόγγου,

οπού δε στέργει σε μεριά,

μα ολούθε ασύχαστο γυρνάει

και ψάχνει,ψάχνει ώσπου θα βρει.

Τρανό ποτάμι η σκέψη μου!

Ταξιδεύω μαζί της

ως τους πρόσφυγες του πολέμου,

ως τους ζωντανούς σκελετούς,

ως τα μέρη της πείνας.

Βλέπω τη ζωή να πεθαίνει

τη στιγμή που γεννιέται.

Την αδικία βλέπω,την κατάφορη,

χέρια τρανών να τη ζυμώνουν.

Όταν μεστώνει  το βράδυ,

νιώθω τι αδύναμος που είμαι.

Κι αφού μόνο η σκέψη μου αντέχει,

της φωνάζω με λυγμούς ασταμάτητα.

Πάρε με, πάρε με μαζί σου!

Θέλω να μείνω άνθρωπος!

Θήβα (1980-1987)

Ελάχιστα πριν

Η θλίψη, που περίσσεψε,
 πικρόχολη τροφός.
Η ελπίδα , που λιγόστεψε,
ορίζοντας κενός.
Τα συν και πλην λογαριασμός
τώρα μηδενικός.
Οι σκέψεις, που άλλοτε είχαν φως,
θάλαμος σκοτεινός.
Κι από κοντά, οι σπλαχνικοί,
οι καλοθελητάδες,
με το 'να χέρι να βοηθούν
με τ' άλλο να τον σπρώχνουν.
Στιγμές βουβές.
Στιγμές νεκρές.
Και κάπου εκεί τολμάει.
Ύστερα ο τύπος, φυσικά,
το γεγονός θα γράψει.
Αυτόχειρ!
Τα υπόλοιπα, ως πάντα, ακολουθάνε.

Τρίκαλα

Του έρωτα ταξίδι

Όμορφος που είν' ο πηγεμός
για της χαράς τα μέρη!
Η σκέψη με φτερουγισμούς
γοργά με ταξιδεύει .
Κι ο δρόμος, που 'δειχνε μακρύς
όλο και λιγοστεύει.
Χαμογελάει  ο ουρανός
χαμογελάει ο δρόμος
μα εγώ μες το ταξίδι μου
ακόμα νιώθω μόνος.
Νιώθω ή μήπως με γελά
του έρωτα ο πόνος;
Έφτασα κι απ' την πόρτα της
η αγάπη μου προβαίνει.
Είναι γλυκιά και όμορφη
σα μυγδαλιά ανθισμένη
με σάρκα ανοιχτορόδινη
κι αγουρογινωμένη.
Με μάτια πράσινα ελαφρά
σαν τ' Απριλιού το φύλλο
το κάθε της το μάγουλο
κοκκινισμένο μήλο.
Όμορφη που 'ναι η αγάπη μου!
Μα ο ήλιος πέρα γέρνει
γοργά η νύχτα απλώνεται
και μύρια αστέρια σπέρνει
Ο γυρισμός με καρτερεί,
με περιμένει ο δρόμος ,
μα δε μου καίγεται καρφί
για δε γυρίζω μόνος.

Τρίκαλα

Σε ψάχνω

Στη γέμιση του φεγγαριού
στων τριζονιών το γλέντι
στις δροσοστάλες της νυχτιάς
της  νεραϊδογεννήτρας.
Εκεί θε να 'ρθω να σε βρω
να σε καλογνωρίσω.
Δεν ήξερα και σ' έψαχνα
στης μέρας τα λημέρια,
στου ήλιου τα καμώματα
τα συννεφοπαιχνίδια.
Ώσπου μου το ΄παν τα πουλιά,
τα νυχτοτρανεμένα,
να μη σε ψάχνω μες στο φως
μα πέρα από το δείλι.
Κι αν θέλω αλήθεια να σε βρω
τ' αστέρια να ρωτήσω,
τι εκείνα ξέρουν μοναχά
που κρύβεται η αγάπη.
Εκεί θε να 'ρθω να σε βρω
στου φεγγαριού το δρόμο
στις δροσοστάλες της νυχτιάς
της νεραϊδογεννήτρας

Τρίκαλα

Ανάδρομη σκέψη

Η σκέψη του σ' ανάδρομη πορεία.
Η μέρα βροχερή και κρύα.
Στις φωτεινές διαδρομές των αστραπών
ταξίδευαν οι κρότοι κεραυνών.
Μα έμοιαζαν εκείνη τη στιγμή,αλήθεια,
πως  ξεπερνούσαν τη συνήθεια.
Στρέφοντας προς τα 'κει την προσοχή του
ταξίδεψε στην πρότερη ζωή του.
Πολλά σωστά και μύρια λάθη
μέχρι η ψυχούλα του να μάθει.
Την ευκαιρία μη θέλοντας ν' αφήσει,
είπε τους φόβους του  να ψηλαφίσει.
Μα η σκέψη του ανούσιο το βρήκε
ανάμεσα στους φόβους και σ'εκείνον μπήκε.
Επίμονα τον ώθησε  στο τώρα.
Είχε κοπάσει πια κι η μπόρα.
Παρέδωσε τμήματα του "πριν" στη λήθη,
τον εαυτό του σε ζωή συνήθη
και τα όνειρά του τα πολλά
στου μέλλοντος την αγκαλιά.

Τρίκαλα

Ταξίδι

Απλώνοντας τα χέρια
στον αστερισμό της Παρθένου,
έχοντας αυτό για μέγιστο των αξιών,
κίνησες τη σκέψη σου σ'ατέρμονη πορεία.
Κάποιοι λεν το ταξίδι σου πόθο.
Και το κορμί τ΄αγλάισμα στο φως
αρχή των πάντων ονομάζουν.
Μην το ξεχνάς!
Ποιητική αρχή το φως
κι η βούληση σκοτάδι.

Βερολίνο (1987-1992)

Ενδοσκόπηση

Η αποκάλυψη έγινε.

Στο πρόσταγμα για ενδοσκόπηση

το "εγώ", κραταιό μέχρι τώρα, γκρεμίστηκε.
Η φωτοχυσία στο πεδίο της έρευνας

ιδιάζον γεγονός θεωρήθηκε.

Ο ποταμός προς στιγμήν πισωγύρισε

ανιχνεύοντας την ως τώρα πορεία του.

Ο σκοπός ονομάστηκε"εξακρίβωση των αιτίων".

Στο σφυροκόπημα του "ως έχει"

η οργιώδης φαντασία μαζεύτηκε.

Η Χαλιμά αφαιρέθηκε απ' τα παραμύθια της.

Καθώς η οπτική γωνία της έρευνας άλλαξε,

γρήγορα μίκρυναν τα ως τώρα μεγάλα.

Με τη διαπέραση των στεγανών

το αδιόρατο πέπλο σχίστηκε.

Με την ελάττωση της υπερμεγένθυσης

η αποκάλυψη έγινε.

Καιρός πια, για δίχως λάθη πορεία

Θήβα (1980-1987)

Υψιπετώντας

Κάτω, στα μέρη της θύμησης,
σκέψη και λόγος αφημένα.
Δεν ξέρω αν είν' αυτό εγκατάλειψη
ή φάση όμοια της νάρκης.
Η αναρρίχηση,στην κορφή της ονείρωσης.
Στο πέταγμα των γερανών πορεία.
Κλίση, διόρθωση, επαναφορά.
Αγέρας, ο κυβερνήτης των πάντων.
Εντολέας ο Αίολος.
Κλειδούχος πηγεμών και γυρισμάτων.
Κάτω στα μέρη της θύμησης
σκέψη και λόγος σε δράσεις.
Δράσεις και αντιδράσεις
και κινήσεις μικρές,κοντινές.
Όσο τ' ανθρώπινα βήματα
ή τα δρομολόγια των μυρμηγκιών.
Η πτήση τελείωσε.
Κατεβαίνω.
Θεωρείται πάντοτε τύχη
μια επιτυχημένη προσγείωση.

Βερολίνο (1992)

Κόντρα συνθήκες

Πουλί σε πρωτοπέταγμα
που ο αγέρας το κοντράρει.
Κεντράδι σπόρου που απ' τη Γη
δροσιά ζητά να πάρει.
Μικρό αγρίμι του βουνού
σε παγερό λαγκάδι.
'Ετσι η νιότη αισθάνεται
σήμερα   " εν Ελλάδι".

Τρίκαλα  (2013)

Ακριβή μου

Βασανάκι μου γλυκό
όνειρο μοναδικό.
Φιλντισένιο μου κορμί
μη μου λες πια μη και μη.
Γύρε πάνω μου γλυκά
ν' ανασάνω γιασεμιά.
Δωσ' μου ένα γλυκό φιλί
Δύση μου κι Ανατολή.

Τι είναι τούτη η ζωή
δειλινό ή χαραυγή.    (R)
Τι είναι τούτη η ζωή
σ' αγαπώ πολύ.

Αστεράκι αποσπερνό
κοίταξέ με πως πονώ.
Θάλασσά μου γαλανή
του έρωτά μου εσύ φωνή.
Δώσ' της φίλτρο μαγικό,
κάνε με έτσι τυχερό,
να γενεί παντοτινή
της καρδιάς μου η ακριβή.

Τι 'ναι τούτη η ζωή
τέλος τάχα ή αρχή.   (R)
Τι 'ναι τούτη η ζωή
σ'αγαπώ πολύ.

Τρίκαλα

Ομοίως κι απόψε,Γαβριέλα

Εκ παντείων οι κίνδυνοι!
Στις ψυχοκρύπτες σου ύφανες
πολύμορφους κόμπους και ιστούς.
Στα χρονοντούλαπα ολόγυρα
φροντίδες κρέμασες για κρόσσια.
Αβέβαιες οι ταλαντώσεις
του υπαρξιακού εκκρεμούς.
Μ' απόψε πρέπει!
Η λύτρωση αυτοσκοπός,
καθώς η ανάσα κόβεται
σε ισόχρονα μουσικά ακούσματα.
Πόθος ο λόγος κι η προσπάθεια πόθος.
Κι όμως!
Πάλι η εκτέλεση ημιτελής.
Απ' τ' αντηχείο της ψυχής
ήχος δε βγαίνει.
Ο γλυκασμός την πλάση γέμισε,
μα εσένα όχι.
Αχ! Το σιρόπι των χειλιών
πως γίνεται χυμός της πικραλήθρας!
Κι απόψε έγινες πομπός,
ενώ ποθούσες δέκτης.

Τρίκαλα
Περιλαμβάνεται στην Ανθολογία Τρικαλινής Ποίησης (Τρίκαλα 1994)

Μακάριοι οι εννοήσαντες

Στο τριβείο του μεγαλείου Σου
οι φωνές των αβίων έσπασαν
σε ήχους πλάγιους.
Κρότοι και συριγμοί και αντίλαλοι
γραμμένοι σε νότες προϋπάρχουσες.
Ακουστικά κεντίδια θόλου κωφού
ποτισμένα με φως θαμβικό.
Μεταφορές αρχέγονες,
δοσμένες με κωδικούς και σύμβολα,
πλημμύρισαν την κιβωτό σου.
Η ύλη απλή και ευκολόχρηστη.
Νερό και χώμα.
Χώμα και άνεμος.
Παρθενική η μήτρα
και το στροβίλισμα αέναο.
Ατέρμονη πορεία και λειτουργία απόλυτη.
Άξιοι πάντως,άξιοι,της αρχής οι αιτούντες.
Αλλά μακάριοι και  οι  εννοήσαντες
τα ανεξήγητα ως απλά.

Τρίκαλα
Περιλαμβάνεται στην Ανθολογία Τρικαλινής Ποίησης (Τρίκαλα 1994)

Άποψη

Η γενεσιουργός αιτία,
η περιέχουσα το αρχέγονο κύτταρο,
η φυτρωμένη στο θόλο.
Κι η κάψα η πολύσχημη
με τα ακτινωτά σέπαλα,
η κυοφορούσα.
Θρονιασμένες στο πεδίο του ανεξήγητου
ταλανίζουν τα πλήθη των γνωστικών,
θολώνοντας τους τηλεσκοπικούς κρυστάλλους.
Παρακολουθούν μ' ενδιαφέρον
τις ερμηνείες της ιστορίας,
καθώς και τις αρωγούς προσπάθειες όποιας θρησκείας.
Κι έτσι ευρισκόμενες σε ιερή συνουσία
γεννοβολούν το αύριο ελαφρώς μειδιώντας.

Τρίκαλα
Περιλαμβάνεται στην Ανθολογία  Τρικαλινής  Ποίησης(Τρίκαλα  1994)

Απρόσμενα

'Έτσι θα γίνει!

Της συνοχής θα σπάσουν οι δυνάμεις.

Σ' άλλη τροχιά ο ήλιος θα κυλήσει,

τη Γη στο έρεβος θ' αφήσει.

Ύστερα ,αν ίσως κάτι ξαναγίνει,

απ' το μηδέν θα ξεπηδήσει.

Η φύτρα της ζωής βλαστούς αν δώσει

μέσ' απ΄το πιο βαθύ σκοτάδι θα 'ναι.

Σιγά σιγά ως θα ξανάρχεται το φως,

η θάλασσα πάλι θα  γενεί τροφός

Κι έτσι η ζωή, μονοκύτταρη πλέον και πάλι, 

τις αλλεπάλληλες θ' αρχίσει διαιρέσεις.

Τρίκαλα

Τσουνάμι

Παρασέρνοντας τους καιρούς
θριαμβικά εισέβαλε.
Με την είσοδο συντριβή.
Με την έξοδο όλεθρος.
Ανέτοιμοι αντιδράσεων
έζησαν την αλλοίωση.
Μηδέ των απ' αιώνων πολλών
δημιουργία σεβάστηκε.
Μηδέ την πλαστική τους πρόοδο.
Ικανό χρόνο ζώντας απόκοσμα
τρομαγμένοι ξεπρόβαλαν.
Απ' τις ελπίδες του καθείς
συγκέντρωσε ό,τι απόμεινε.

Τρίκαλα

Η συνοδεία

Χύθηκε το νερό απ΄του σύννεφου την άκρη,
ξεδίψασαν της φλαμουριάς οι κλώνοι.
Δε βιάστηκαν καθόλου οι πεζοπόροι
και μ' απορία στάθηκαν για λίγο.
Συντάραζε ο ήχος της καμπάνας
και η γοερή κραυγή της μάνας.
Χυμένα ξέπλεκα μαλλιά στους ώμους,
εσκέπαζαν το πρόσωπο,τους πόνους.
Δεν ήξερες αν έκλαιγε ο αγέρας,
αν κλάμα κι η λαλιά μιας καρδερίνας.
Τ' αντρίκιο πρόσωπο ο πατέρας
αν άγγιζε τα σύνορα της τρέλας.
Η συνοδεία όδευε αγάλι
κι όλων οι σκέψεις σε μια ζάλη.
'Ετσι με τάξη πέρασε ο θρήνος
ενώ κρατούσε ακόμα η μέρα.
Κι αφού λυθήκαν οι αρμοί της συνοδείας
κάποιοι εξηγούσαν το μοιραίο.
Πώς τ' άτυχο το παλικάρι,
που ήθελε κάποτε "τρανός"να γίνει,
έπνιξε κάθε όνειρό του
μες σε μια δόση ηρωίνη.

Θήβα (1980-1987)

Λείπεις

Σκληρό το χέρι σου που εκτέλεσε
αυτό που η ψυχή σου επιθυμούσε.
Κακό που ξέχασες πως τον ανήφορο
γλυκό το κατηφόρι ακολουθούσε.

Μα το παράπονο δεν είναι μόνο που 'φυγες
δεν είναι μόνο αυτό που μας πονά.
Είναι π' ορφάνεψαν τόσα τριγύρω μας
τόσα που φρόντιζες καθημερνά.

Θήβα (1980-1987)

Κλοπή ονείρων

Μες στης ζωής την παραζάλη
πότε εμείς και πότε άλλοι
σ' αγώνα δρόμου με σκυτάλη
τρέχουμε όλοι χρόνια τώρα
κάθε στιγμή και κάθε ώρα
στίβος απ' άκρη σ' άκρη η χώρα.

Και όμως κάποιοι κύριοι
τρανοί και επιτήδειοι
της νιότης μας τα όνειρα
τα κλέβουνε παμπόνηρα.

Κάποιοι εδώ κάποιοι πιο πέρα
χτίζουν το αύριο όλη μέρα
σχίζει η φωνή τους τον αέρα.
"Όποιος του δίκιο του εργάτη
χτυπά με πείσμα και γινάτι
βγάζει το ίδιο του το μάτι."

Και όμως κάποιοι κύριοι
τρανοί και επιτήδειοι
κάνουν πως τάχα δεν ακούνε
πως τ' άδικο δεν το θωρούνε.

Τρίκαλα

Μπες αρχηγός

Πού πάμε;
Πού πάτε;
Ρωτάμε , ρωτάτε.
Το παρελθόν κοιτάμε.
Ερείσματα,κτερίσματα
τις ρίζες μας ζητάμε.

Και να λοιπόν!
Εμείς στο παρόν.
Συχνές αναδρομές
θολές διαδρομές
βρισιές και πείσματα
δουλειές με'' βίσματα''.

Και  να !Στο αμήν!
Εμείς που πριν
το'' πνεύμα'' υψώσαμε
και''φώτα''δώσαμε,
χωρίς κανόνες
βαθιά πατώσαμε.

Στο μέλλον,μπρός!
Μπες αρχηγός!
Πάψε να κλαις.
Δώσε εντολές.
Κι άιντε να τρέξουμε
νίκες να δρέψουμε.

Τίκαλα

Βήμα βήμα

Μην κλαις καλή μου
και μην πικραίνεσαι.
Μικρό λουλούδι
μη μου μαραίνεσαι.

Κοίτα τ'αστέρια
για μας φωτίζουνε
κι όλα τα εμπόδια
παραμερίζουνε.

Μη μου δειλιάζεις
μπρος στ' αδιέξοδο,
μαζί θα βρούμε
εμείς την έξοδο.

Πιάσου απ' το χέρι
κι έλα προχώρησε.
Η μοίρα έτσι
για μας το όρισε.

Βήμα το βήμα
να περπατήσουμε,
στα όνειρά μας
φωλιά να χτίσουμε.

Τρίκαλα

Τρίκαλα

Μέσα στα Τρίκαλα βαδίζω
στα στενάκια σεριανίζω.
Βλέπω ανθρώπους που γνωρίζω
κι όλο στα παλιά γυρίζω.

Ταξιδεύει ο νους μου πάλι
σ'ομορφιές που φέρνουν ζάλη

Χαμηλά σπιτάκια φίνα
ταβερνάκια και ρετσίνα

Το ρολόι από το κάστρο
κι απ' τον ουρανό έν'άστρο
μου μιλούν για πόλη άλλη
πιο μοντέρνα πιο μεγάλη.

Τι κι αν όλα έχουν αλλάξει
κι έγινε ο αραμπάς αμάξι,
με το νου μου πάω πίσω
τα παλιά να ξαναζήσω.

Τρίκαλα

Λένε πως...

Στα  πάνελ τεχνοκράτες ειδικοί,
στελέχη από παγκόσμια ταμεία,
ασκήσεις ''επί χάρτου''επιχειρούν
με στόχο βασικό την ανεργία.

Το πρόβλημα ,μας λένε,θα λυθεί.
Θα γίνουν νέες θέσεις εργασίας.
Θ' αλλάξουν, οι θαυματουργοί,
το πρόσωπο της κοινωνίας.

Μα η νιότη μες σε θάλασσες φραπέ
και στο ''περίμενε 'ριγμένη,
νιώθοντας τ' άδικο κάποια στιγμή
θα βαρεθεί να περιμένει.

Σαν το τσουνάμι τότε θα χυθεί
σαν κύμα άγριο θα πέσει
και για το ότι ήθελε συμβεί
αυτή καμιά δε θα 'χει σχέση.

Ο δράστης θα'ναι τέκνο της ψευτιάς
της κοροϊδίας γέννημα και θρέμμα
και τότε ίσως γίνει δυνατό
να ξεκολλήσουμε απ' το τέλμα.

Τρίκαλα

Ποιος ξέρει

Τα βάσανα κι οι στεναγμοί
σε τούτα 'δώ τα χρόνια
δε λένε να 'χουν τελειωμό
θαρρείς πως είν' αιώνια.

Για μεροκάματο κινάει
της εργατιάς τ' ασκέρι,
πιάνεται απ' την ελπίδα του
και πάει χέρι χέρι.

Ποιος ξέρει τάχα τ' αύριο
τι κρύβει,τι θα φέρει,
γι' αυτούς η λύπη κι η χαρά
έχουνε γίνει ταίρι.

Τρίκαλα

Presse am bahnhof Berlin, μεσάνυχτα για εφημερίδα

Βρέχει ξανά κι απόψε,βρέχει!

Κι ως περιμένουν μ'αγωνία

οι στάλες στάζουν στην καρδιά τους.

Βρέχει συχνά σ'αυτόν τον τόπο

το ξέρουν τόσα χρόνια τώρα.

Μα στην πατρίδα δεν είν'έτσι.

Περίσσια λιάζει εκεί και θέλγει.

Μ'αυτοί ,εδώ!Σαν κάθε βράδυ.

Αναμονή για εφημερίδα.

Μεσάνυχτα,μα όλοι ωστόσο

δηλώνουν σταθεροί αναγνώστες

και του''γιατί''τέλειοι γνώστες.

Εδώ ετούτη η εφημερίδα

είν' ένα  χάδι απ'την πατρίδα

ανάκατο με κάποια ελπίδα.

Βερολίνο (1987-1992)

Ο γερο-ναύτης

Λάδι ο γιαλός
κι ο ήλιος σβήνει,
μ'αυτός στο πέλαγος
το βλέμμα στήνει.

Σάμπως η θάλασσα
κάτι θα φέρει,
μα τι είν'αυτό
κανείς δεν ξέρει.

Όλη η ζωή
μέσα στο κύμα,
μεγάλη απόφαση
μ'ένα του βήμα.

Κρύος βοριάς
κι είχε ψιχάλα,
καθώς δρασκέλιζε
του πλοίου τη σκάλα.

Ταξιδευτής
 απ'άκρη σ'άκρη,
σ'όλες τις θάλασσες
σ'όλα τα μάκρη.

Μα τώρα πια
απ'το μουράγιο
βλέπει τη θάλασσα
κι αντλεί κουράγιο.

Θήβα (1980-1987)

Του λιμανιού ο τρελός

Στο λιμανάκι εκεί
με το'να χέρι αντήλι
κουνάει ένα μαντίλι
αργά μα ρυθμικά
στους ήχους που φεύγοντας
αφήνουν τα βαπόρια,
στους ήχους που γνώριμοι
του έρχονται στ'αυτιά.
Στους ήχους που'ναι ότι έμεινε
απ'τη μισή ζωή του.
Ζωή που άφησε ανοιχτά
μαζί με το βαπόρι
μες σε νερά πηχτά.
Στο λιμανάκι εκεί
κουνάει ένα μαντίλι
απ'όταν βγήκε στη στεριά.
Κι όλοι το ξέρουν πια.
Μισή ζωή χαμένη
κι η άλλη σαλεμένη.

Θήβα (1980-1987)

Μελίνα

Τώρα πορεύεσαι στο φως,
πνοή κι αγέρας.
Στίχος, τραγούδι κι έρωτας
κι ένα κομμάτι Ελλάδα!

Τρίκαλα 10-3-1994

Συμβουλή σε έφηβους

Σαν άρχισες να ψάχνεις,
δεν είχε ακόμα φυσήξει ο άνεμος
στα  λιμανάκια των πόθων σου.
Ούτε οι ζωογόνοι σπασμοί συντάραξαν
τις πολυδαίδαλες πτυχές του είναι σου.
Μόνο το βλέμμα σου
φανέρωνε τη βούληση.
Κι έξαφνα έφτασες.
Βρίσκεσαι μπρος στην πιο κρίσιμη πόρτα.
Άκου,λοιπόν,πριν τη διαβείς,
μια συμβουλή για να ξανάβγεις νικητής
Μπαίνοντας στο λαβύρινθο της αναζήτησης
του μίτου μην ξεχνάς την ιστορία.
Ο κίνδυνος ποτέ δεν ήταν ο Μινώταυρος
μα τ'αδιέξοδα του λαβυρίνθου.

Βερολίνο (1987-1992)

Νανούρισμα

Περνά περνά η μέλισσα.
Να σου θυμώσω θέλησα
μα εσύ μιλιά.
Γύρω γύρω όλοι
και μέσα εσύ το φόλι
σε μια αγκαλιά.

Ανέβηκα στην πιπεριά
μ'από την άλλη τη μεριά ,
να μη με δεις.
Νάνι νάνι το μωρό μου,
το μωρό μου τ'ακριβό μου
να κοιμηθείς.

Κοιμήσου και παράγγειλα
στον κόσμο το ανάγγειλα,
σα σηκωθείς,
κουκλιά χαριτωμένα
κι ένα φιλί από μένα
για να χαρείς.

Τρίκαλα

Εμείς

Εσύ
Τρεμάμενο στα χέρια μου πουλί.
Δυο μάτια μ'ένα χρώμα σμαραγδί.
Λουλούδι μ' ευωδιά παντοτινή.

Εγώ
Σε βλέμμα σμαραγδί να κολυμπώ.
Ζεστά στην αγκαλιά να σε κρατώ.
Να νιώθω πως για σένα μόνο ζω.

Εκεί
Στη γνώριμη γωνιά,τη σκοτεινή.
Γνωρίσαμε το τι θα πει φιλί.
Τον έρωτα,το πάθος,τη ζωή.

Τρίκαλα

Αλήθειες

Στον καιρό μας τα τόσα που βλέπεις 
είν' αλήθειες που λέει ο καθρέφτης, 
στον καιρό μας τα τόσα που ακούς, 
παραμύθια που λέει ο παππούς.

Αχ, Ελλάδα μάνα του κόσμου, 
το κουράγιο που έχασα δωσ' μου, 
να γυρεύω ακόμα αλήθειες,
που 'χουν γίνει των λίγων συνήθειες. 

Κάθε μέρα πουλούν κι αγοράζουν 
υποσχέσεις και ελπίδες μοιράζουν, 
κάθε μέρα τα όνειρα σβήνουν, 
στα ψευτόλογα που όλοι μας δίνουν.

Αχ, Ελλάδα μάνα του κόσμου, 
το κουράγιο που έχασα δωσ' μου, 
να γυρεύω ακόμα αλήθειες, 
που 'χουν γίνει των λίγων συνήθειες.

Τρίκαλα 

Το ποίημα περιλαμβάνεται μελοποιημένο στο cd ''Ακουσμάτων απόσταγμα''.

Αστέρι μου

Μέτρησα κι απόψε τ'άστρα
και τα βρήκα πιο πολλά.
Έφταιξαν τα δυο σου μάτια
που τα μέτρησα κι αυτά.

Είσαι φως αγαπημένη
ύπαρξη πλανητική.
Με παρέσυρες και πάλι
σε ονειρική στιγμή.

Έλα ας κλείσουμε τα μάτια
και ας ταξιδέψουμε.
Να ξεφύγουμε λιγάκι
έλα να χορέψουμε.

Έχει ο κόσμος καταντήσει
ένα λογιστήριο.
Για ερωτικούς πλανήτες
ας κόψουμε εισιτήριο.

Έλα ας κλείσουμε τα μάτια
να ονειροπολήσουμε
και ο πόθος αν μας κάψει
μ' έρωτα ας τον σβήσουμε.

Τρίκαλα

Αγαπημένη

Τι όμορφη που είσαι πάντα!
Τι όμορφα χαμογελάς!
Κρυστάλλινα τα δυο σου μάτια.
Τρελαίνομαι σαν με κοιτάς.

Χρυσή η πλεξούδα των μαλλιών σου.
Άμμος της θάλασσας ξανθή.
Τα χείλη σου,σάρκα κεράσι,
αστείρευτη δροσοπηγή.

Στόμα μου λεπτοσμιλεμένο,
του έρωτα τραγουδιστή,
γλυκά πως μ'αργοταξιδεύεις
σ'ονειρική διαδρομή.

Γλυκόφτιαχτή μου μελωδία,
στης ευτυχίας μου τη ρότα.
σε τραγουδώ νότα τη νότα
ερωτευμένος όπως πρώτα.

Τρίκαλα

Ωδή στον παλαίμαχο δάσκαλο

Συνάδελφοι σαν έφτιαξε

ο Θεός αυτή την πλάση,

κάθισε όπως ξέρετε

μετά να ξαποστάσει.

Κοίταξε το στερέωμα,

τα αστέρια το φεγγάρι

και έπειτα στον Παράδεισο

το ταιριαστό ζευγάρι.