Ατέλειωτα κεντίδια κάνει.
Κεντάει χρυσόχρωμα μαλλιά
σε δυο πλεξούδες τυλιγμένα.
Κεντάει γαλανά νερά
στα μάτια τ' άγνωστα,τ' αγαπημένα.
Ρόδινες κλέβει αναλαμπές
απ' του ήλιου την παλέτα ,π' ανατέλλει,
κι αρχίζει με θεσπέσιο φως
το πρόσωπο το ποθητό να ραίνει.
Πώς σ' έπλασε έτσι μέσα μου καλή,
ύπαρξη ολόγιομη με τρυφεράδα
κι όλα σου όλη μου η ζωή,
στη σκοτεινιά της προσμονής λαμπάδα;
Το νιώθω που 'ρχεσαι και καρτερώ
και πλέκουν αγκαλιά τα χέρια.
Όνειρα πλάθω,ατέλειωτα,τρανά
και φωτεινά σαν τα λαμπρά τ' αστέρια.
Τρίκαλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου