Συνοδοιπόροι

Μαζί αρχίσαμε.Θυμάσαι;
Τραβήξαμε μαζί το δρόμο
το δίκιο ψάχνοντας να βρούμε,
να ζήσουμε μες την αλήθεια.
Βάψαμε τον κόσμο όλο
με της ελπίδας μας το χρώμα
Συνθήματα φωνάξαμε παρέα
άλλα παλιά και άλλα νέα
και χέρια απλώσαμε σ'ανθρώπους
να σηκωθούν οπού 'χαν πέσει
Αυτοί μας είπαν "ευτυχία".
Μα κάποιοι άλλοι "ουτοπία"
και μας απώθησαν με βία.
Μα προχωρήσαμε.Θυμάσαι;
Φτάσαμε μπρος σε στόχους.
Στόχους που είχαμε ορίσει.
Αγώνα, έλεγες, αγώνα
για σήμερα για κάθε αιώνα!
Και να φτασμένοι πια στο τέρμα
πλημμύρισε με φως ο κόσμος.
Τα πλήθη ολούθε μεθυσμένα
εζητωκραύγαζαν τη νίκη.
Εκεί χαθήκαμε .Θυμάσαι;
Μέσα στο βούισμα του πλήθους.
Μες στο χορό και στο τραγούδι.
Στη μέθη μέσα λαμπρής νίκης.
Άκουγα π'έσβηνε η φωνή σου
ως σε παράσερνε το πλήθος.
Κι όταν ξάφνου πάλι σε βρήκα
ύστερα από καιρούς και χρόνους,
τίποτα πια δεν ενθυμούσες
απ' τον παλιό συνοδοιπόρο,
το μαχητή,το στρατευμένο
στα ιδανικά και στα μεγάλα.
Όχι, δεν είσαι εσύ σου είπα.
Εσύ θυμίζεις "βολεμένο".
Μ' απάντησες μ' αλληγορία.
Πως των ονείρων μας το τρένο
αργά ταξίδευε για σένα
τον άνθρωπο των ταχυτήτων.
Μα η απάντησή μου ευθεία.
Σ' αυτό το τρένο που μου είπες
συ δεν υπήρξες ταξιδιώτης.
Απλά!
Υπήρξες του εαυτού σου
και των ελπίδων σου προδότης.

Θήβα (1980-1987)