Στο δάσκαλο

Πάει καιρός που χάθηκαν οι αξίες
οι προγραμματισμοί,οι διαδικασίες,
τα όνειρα με τη γλυκιά τους όψη.
Που αισθάνεσαι την κατηφόρα
την άνετη στο κάτω -κάτω
να σ'οδηγεί στο παρακάτω.

Κι όντας φτιαγμένος για να λιώνεις
σκορπίζοντας τριγύρω λάμψη,
αφήνεσαι στο να σε λιώνουν
κι απ' τη φτιασιά την ακριβή σου
τρύπιες ιδέες να μπαλώνουν.

Είναι φορές που αισθάνεσαι το ψέμα
σα μια θηλιά π'όλο σε σφίγγει,
εσένα κι όλο σου το δίκιο ,
που θες τότε να το φωνάξεις
με μια τρανή επιθυμία.
Νιώθεις πως θα τα καταφέρεις.

Κι όμως!αν και ταγμένος στην αλήθεια,
παντοτινός της υπηρέτης,
αφήνεσαι να σε πηγαίνουν
στο ψέμα που φαντάζει αλήθεια
και σ' όσα τέτοια σου υφαίνουν.

Πάει καιρός που ξέχασες τη λέξη''αγώνας''
πετώντας όπλο και ασπίδα,
έμεινες έκθετος στις επιθέσεις
και ρίψασπις πλέον γυρίζεις
εκλιπαρώντας ψιχουλάκια
απ'όσα πριν ήταν δικά σου.

Κι όντας εσύ,περήφανος φτιαγμένος,
και σμιλευτής όποιας αξίας,
αφήνεσαι να σε λυπούνται
και να φροντίζουνε για σένα
όσοι''προστάτες'' προσποιούνται.

Είναι καιρός που πια μαράθηκε το γέλιο
που πια λιγόστεψε η ελπίδα,
που χάθηκαν τα κεκτημένα,
που τώρα πλέον δε φωνάζεις
που κάτι αλήθεια σε μπλοκάρει
και δείχνεις αδιαφορία.

Εσένα που όντας λεύτερος ο ίδιος,
λεύτερους για να διαπλάσεις,
σε μπόλιασαν μ'αδιαφορία
κι αδιάφορος κρατάς τους τύπους
και παραβλέπεις την ουσία.

Όχι,ποτέ!Μην αφεθείς,κρατήσου!
Πάλεψε θαρρετά,θυμήσου!
Εσύ 'σαι αυτός που ''κατευθύνει''
κι έχεις ακέραια την ευθύνη.

Τρίκαλα